 |
| Το δέντρο, by Ι.Α. |
Αυτό το δέντρο που είναι τώρα απέναντί μου και κοιτώ μπορεί να συνεχίσει να ζει όταν εγώ θα 'χω πεθάνει, όταν όλοι οι άνθρωποι και τα ζώα της γενιάς μου θα 'χουν πεθάνει, οι οποίοι διαδέχονται γενιά τη γενιά αφήνοντας πίσω δέντρα που βιώνουν το θάνατο και τη γέννηση μέσα στο ίδιο τους το σώμα που ποτέ μα ποτέ δε θα συναντήσει το απόλυτο τέλος χωρίς την εξωτερική φυσική ή ανθρώπινη παρέμβαση. Γι' αυτό οι άνθρωποι τα κόβουν, από ζήλια.
***
 |
| Στην πόλη των σκιών, by Ι.Α. |
 |
| Στην πόλη των σκιών, by Ι.Α. |
Κάθε φορά που κάτι με αγχώνει με λούζει κρύος ιδρώτας. Ζεσταίνομαι αλλά αν με πιάσεις είμαι ικανή να μετατρέψω το νερό σε πάγο, μόνο με τη δύναμη του ιδρώτα μου. Το καλοκαίρι, υπάρχουν μέρη στην επαρχία παραθαλάσσια αλλά και ορεινά που ο ήλιος βγαίνει από τις 6 και δύει στις 9.30. Μιλάμε για 15,5 ώρες ήλιου που καίει και καίει και καίει αλύπητα και μανιασμένα και τίποτα δεν μπορεί να τον εμποδίσει από το να το κάνει αυτό. Και τα τζιτζίκια ουρλιάζουν και οι μύγες περιφέρονται από εδώ και από 'κει αναζητώντας κάτι για να κάτσουν και οι σφίγγες φέρνουν σβούρες πάνω απ' τα νερά ή πάνω από φαγητά ή πάνω από την επιδερμίδα με το αντηλιακό. Κάνει ζέστη, πολλή ζέστη και τίποτα δεν μπορεί να την εμποδίσει και όμως τίποτα δεν μπορεί να τη συναγωνιστεί τόσο καλά όσο η ζέστη στις πόλεις των σκιών. Περπατάς ανάμεσα στα κτήρια και δε βλέπεις τίποτα, ούτε τη μύτη σου, μόνο σκιές. Και όμως, πώς γίνεται να κάνει ζέστη, πολλή ζέστη; Πιο πολύ απ' όλες, ξεχωρίζει αυτή του εαυτού μου. Και το χειρότερο είναι ότι βλέπω μόνον αυτή κι ούτε ένα καθρεφτάκι για να ρίξω μια ματιά στο σώμα, εάν υπάρχει.
