Η Απογοήτευση νοιάζεται για τα υλικά αγαθά περισσότερο απ' ότι για τη ζωή την ίδια. Είναι τυλιγμένη στις ενοχές που κρέμονται από τα μαλλιά Της, που χορεύουν στα μαλλιά Της.
Το να μην έχεις σπίτι, να μην το βρίσκεις πουθενά.
Ο άστεγος δεν έχει σπίτι για να φιλοξενήσει ούτε τους καλεσμένους ούτε τους αγαπημένους του, προφανώς. Ζητιανεύει τα σπίτια των άλλων και τα ζηλεύει ενίοτε αλλά δεν τα βρίσκει πουθενά.
Το να νιώθεις ότι ποτέ το χαμόγελο δε θα είναι αληθινό και χειρότερα, ότι θα σβήσει.
Το κεραμίδι που σε σκεπάζει, θες να σε πλακώσει.
Ο γκόμενος, θες να σε αφήσει.
Οι φίλοι, σ' έχουν ήδη κάνει να ξεχάσεις πώς γελάνε.
Ο άνθρωπος που κλαίει πάνω από μια σκισμένη κουρτίνα και μια βρόμικη σκάλα κι ένα σπασμένο πορσελάνινο φλιτζάνι γίνεται ένα με τα μόρια αυτών των πραγμάτων, γίνεται Πράγμα.
Το Πράγμα. Το αρκουδάκι που αγκαλιάζεις τη νύχτα για να κοιμηθείς, δε σε αγκαλιάζει.
Όσο κι αν ελπίζεις να σ' αγκαλιάσει να το πάλι! Κάθε πρωί να καλύπτει τεχνιέντως την τρύπα στην κουρτίνα και τηλεφωνεί σε μοδίστρες για την τέλεια ραφή, τα λεφτά δεν έχουν σημασία, πληρώνει όσο όσο.
Να το πάλι! Να τρίβει την σκάλα με μια σκούπα χαλασμένη και να πασαλείφει τα χώματα γύρω γύρω αλλά θα αγοράσει καινούργια σκούπα, την καλύτερη, τα λεφτά δεν έχουν σημασία, πληρώνει όσο όσο.
Να το πάλι! Με το κόκκινο κεφάλι που αχνίζει, το βάζεις να σ' αγκαλιάσει, του δείχνεις τον τρόπο κι αυτό σε κοροϊδεύει, γελάει μαζί σου, κοκκινίζει κι άλλο κι αχνίζει και σου προκαλεί εγκαύματα που δεν εξαφανίζονται ποτέ.
Ποτέ. Αυτό το ποτέ σε κάνει και βαριέσαι, βαριέσαι αφόρητα, παρακολουθείς όλες αυτές τις αηδίες εκστασιασμένος και φοβάσαι πολύ, πολύς φόβος και γι' αυτό βαριέσαι, γιατί όλοι έτσι σ' αγνοούν και δε φαίνεται ότι φοβάσαι αν και κρέμεται απ' τα μαλλιά σου. Αν φύγει η βαρεμάρα θα δουν το φόβο που χορεύει στα μαλλιά σου.
Ξυρίσου.
Αυτή κι αν είναι λύση!
Ι.Α.
Ερώτηση: Δεν έχω...
