Πένθιμη μουσική ακούγεται.
Πλησιάζει. Ο αέρας δυνατός. Πλησιάζει. Μυρίζει την ανάσα του. Νιώθει τη
θερμότητα που εκπέμπει το σώμα του. Η μουσική δυναμώνει και αυτή αρχίζει να
χορεύει στο ρυθμό του. Δεν έχει άλλη επιλογή. Πρώτα σιγά. Ο χορός γίνεται πιο
έντονος. Εξαντλητικός. Την αποδυναμώνει, τη στεγνώνει από τα υγρά της. Την
κυκλώνει σιγά, αυτή εγκλωβίζεται στη μέση ενός κύκλου. Τρέχει γύρω της τόσο
γρήγορα που δεν προλαβαίνει να βγει απ’ το κλοιό και να τρέξει. Οι καρδιές και
των δύο χτυπούν δυνατά. Πιο δυνατά και της πιάνει το χέρι. Αυτή τρομάζει και
προσπαθεί να κάνει πίσω. Της αγγίζει την πλάτη. Τινάσσεται μπροστά. Της πιάνει
τα πόδια και αυτή τρέμει. Τρέμει ολόκληρη σαν να προσπαθεί να πετάξει προς τα
πάνω αλλά είναι αγκυλωμένη στο έδαφος χαμηλά. Και το έδαφος αρχίζει να βράζει.
Τη γλείφει από χαμηλά και αυτή ουρλιάζει βουβά με φωνή συγχρονισμένη με τη
μουσική, με φωνή που διατρυπάει και τις καρδιές μερικών ορκισμένων στο τσιμέντο.
Την ρουφάει, την κατακτά μέχρι την τελευταία κορυφή της και γελάει θριαμβευτικά
και ζεσταίνει και τις καρδιές μερικών ορκισμένων στην ψυχρότητα.
Ακόμα φαίνεται να ταλαντεύεται μέσα
του και να χορεύει το ταγκό του. Ακόμα φαίνεται η γλώσσα να σκορπάει τις οσμές
της. Κι αυτός εξαφανίζεται και δε φαίνεται τίποτα παρά ένα αποστραγγισμένο σώμα
από κάθε ζωή και χρώμα να στέκει μόνο και θλιμμένο, ταφόπλακα σε μερικά πτώματα
και ματαιοδοξίες και καταδικασμένο να συντροφεύει πλέον μόνο τους θλιμμένους
που θα κλαίνε στον ήλιο.
Το σώμα θα πέσει. Έχει ήδη πέσει.
Σε λίγο θα ακουστεί και η κραυγή
των ζωντανών. Η κραυγή των ζωντανών ακούγεται κάθε μέρα. Κόντρα στην κραυγή των
νεκρών.
Η κραυγή των νεκρών ακούγεται
κάθε μέρα. Κόντρα στην κραυγή των ζωντανών. Γεννιέται η μουσική και ο αέρας που
λυσσομανάει.
Πρόκειται για βιασμό κι αιμομιξία
της φύσης με τη φύση. Η ώρα που η μάνα τρώει το παιδί της. Αυτό την έβαλαν να
κάνει. Όλα τα πρόσωπα του θεού είναι εκεί. Είναι πολλά και είναι μπροστά.
Το δέντρο τυλίγεται στις φλόγες και
αυτά φωτίζονται.
Αυτό το ρόλο βαράνε τα καντήλια
στις εκκλησίες. Οι γριές είναι απελπισμένες καθώς
κοιτάνε τα εικονίσματα και δεν συνειδητοποιούν ότι το μόνο που χρειάζονται είναι να δουν ένα
δέντρο να τυλίγεται στις φλόγες.
Ι.Α.
Ερώτηση: Σήμερα άκουσα μια φίλη μου να μιλάει για ένα δέντρο σαν να πίστευε πραγματικά ότι έχει ζωή. Ήταν συγκινητικό να το ακούω. Εσείς πιστεύετε στη ζωή του δέντρου;
