Ημερολογιακές καταγραφές (10)

   Όλα φαίνεται να οδηγούν στο να συγκεκριμενοποιήσω τι θέλω από τη ζωή μου.

   Πάει καιρός που άλλαξα ζωή και έπαψα να γράφω. Διαβάζω βιβλία ευελπιστώντας να βρω έμπνευση και απαντήσεις. Δεν ξέρω τελικά μήπως κάνω λάθος Πάλι. Γιατί φαίνεται τελικά, όταν σταθώ απ' έξω, ότι δεν ακολουθώ τη δόση της στιγμής αλλά μια πεπατημένη -τεχνηέντως- ώστε να πιστεύω στη στιγμή ότι υπήρξε μια κάποια δόση αυθορμητισμού. 

   Και αν ο νους  μου προσπαθεί έτσι να ερμηνεύσει πεπερασμένα γεγονότα γιατί αυτό τον εξυπηρετεί, ποιος μου λέει ότι δεν καθοδηγεί τα γεγονότα που προηγουμένως είχε επιθυμήσει; Κι έτσι, ανήμπορη να απαντήσω, απλά αφήνω αυτό το Άλλο να με πάει και κρύβομαι από πίσω παρακολουθώντας ματαίως τα γεγονότα να εκτυλίσσονται. Σάμπως αυτό δεν είναι μια κατάσταση διαλογισμού;

   Νόμιζα ότι θα γίνω σοφή εδώ και τώρα αλλά δεν υπάρχει σοφία μεγαλύτερη από την εμπειρία την ίδια της ζωής κι αυτήν αποκτημένη θα την έχω μόνο στο Τέλος. Μέχρι τότε ήμουν, είμαι και θα είμαι αδαής, αφελής και ανήμπορη να ονοματίσω αυτά που τελικά γράφονται μέσα μου. 

   Σε αυτήν την κοινωνία είναι αδύνατο απλώς να αντιδράς αυθόρμητα. Δεν είναι αποδεκτό. Δεν είναι αποδεκτό από την εαυτή μου. Αλλά η κατάσταση η παλιά μου φαίνεται γνώριμη και διαχειρίσιμη σε σχέση με την άλλη, την άγνωστη και την καινούργια.
   Ίσως τελικά τίποτα δε θα ήταν πιο σοφό από το να επαναλάβω καλύτερα τούτη τη φορά αυτά που ήδη ξέρω. 

Ι.Α.

Ερώτηση: Το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον;