Η αναζήτηση δουλειάς μπορεί να είναι σιχαμένη, θλιβερή, βίαιη και αποτρόπαια.
Σιχαμένη όταν κοιτάς τον εαυτό σου στον καθρέφτη με ρούχα που δε γουστάρεις.
Θλιβερή όταν δυστυχώς εξαρτάσαι από την χρηματοκεντρική κρίση του εκάστοτε αφεντικού που καθορίζεται από άθλια κριτήρια που καμία σχέση δεν έχουν με αυτό που στ' αλήθεια μπορείς να προσφέρεις στη μαλακισμένη επιχείρησή του.
Βίαιη όταν περνώντας το δρόμο βλέπεις ένα φρεσκοπατημένο γατί, ακόμα φουσκωμένο, με αιμοραγία από τη μύτη να έχει εκπνεύσει.
Αποτρόπαια όταν νομίζεις ότι κινήθηκε ενώ ήταν μόνο το ρεύμα αέρα που το ταρακούνησε από το ταξί που μόλις πέρασε ταχύτατα από πάνω του.
Κάθομαι και το κοιτάω, το κοιτάω, το κοιτάω, το κοιτάω, το κοιτάω (παρακαλάω να ζωντανέψει), το κοιτάω, το κοιτάω, το κοιτάω, το κοιτάω, το προσπερνάω.
Η ζωή για κάποιους δε συνεχίζεται όσο κι αν δεν τους αξίζει και δυστυχώς αυτοί είναι τα ζώα.
Ι.Α.
Ερώτηση: Εσείς ακόμα ζείτε;
