Η αναζήτηση δουλειάς μπορεί να είναι σιχαμένη, θλιβερή, βίαιη και αποτρόπαια.
Σιχαμένη όταν κοιτάς τον εαυτό σου στον καθρέφτη με ρούχα που δε γουστάρεις.
Θλιβερή όταν δυστυχώς εξαρτάσαι από την χρηματοκεντρική κρίση του εκάστοτε αφεντικού που καθορίζεται από άθλια κριτήρια που καμία σχέση δεν έχουν με αυτό που στ' αλήθεια μπορείς να προσφέρεις στη μαλακισμένη επιχείρησή του.
Βίαιη όταν περνώντας το δρόμο βλέπεις ένα φρεσκοπατημένο γατί, ακόμα φουσκωμένο, με αιμοραγία από τη μύτη να έχει εκπνεύσει.
Αποτρόπαια όταν νομίζεις ότι κινήθηκε ενώ ήταν μόνο το ρεύμα αέρα που το ταρακούνησε από το ταξί που μόλις πέρασε ταχύτατα από πάνω του.
Κάθομαι και το κοιτάω, το κοιτάω, το κοιτάω, το κοιτάω, το κοιτάω (παρακαλάω να ζωντανέψει), το κοιτάω, το κοιτάω, το κοιτάω, το κοιτάω, το προσπερνάω.
Η ζωή για κάποιους δε συνεχίζεται όσο κι αν δεν τους αξίζει και δυστυχώς αυτοί είναι τα ζώα.
Ι.Α.
Ερώτηση: Εσείς ακόμα ζείτε;
Η εργασία αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της κοινωνικής μας ταυτότητας, το ένα και μοναδικό μέσο της ανεξαρτησίας μας αλλά και tηn αρένα που αντικατοπτρίζει τις αξίες του περίγυρού μας, σε παράθεση με τις δικές μας. Άρρωστη η κοινωνία, άρρωστα και τα εργασιακά (και δεν εννοώ τις τυπικές συμβάσεις αλλά το τι συμβαίνει μέσα σε κάθε επιχείριση/γραφείο).
ΑπάντησηΔιαγραφήΑναρωτιέμαι, θα σε πείραζαν τα ρούχα αν τα υπόλοιπα ήταν λιγότερο αισχρά; Αυτά που σου ζητάνε να κάνεις και ο τρόπος που σου συμπεριφέρονται; Εμένα ναι, θα με πείραζε πολύ λιγότερο να φόραγα κάτι γιάπικο αν ήξερα ότι θα υπάρχει σεβασμός. Νομίζω ότι τα ρούχα γίνονται μισητά γιατί συμβολίζουν και παραπέμπουν ακριβώς σε όλα τα παρελκόμενα.
Θεωρώ ότι τα νεκρά ζώα στους δρόμους κατασπαράζουν την ψυχολογία κάποιων από εμάς επειδή καθρεφτίζουν την κατάντια όλων μας. Επειδή πεθαίνουν χωρίς λόγο και χωρίς ρόλο σε ένα φυσικό οικοσύστημα, μέσα στη βρόμα και τη μοναξιά. Επειδή δεν είναι ανάγκη να γίνεται έτσι και όμως αυτό συμβαίνει. Παραδόξως, το ίδιο παθαίνουν και πολλοί άνθρωποι.
Άλλωστε κανένας νεκρός δε νοιάζεται για όλα αυτά, είτε είναι ανθρώπινο ζώο είτε μη ανθρώπινο.
Μερικές φορές οι νεκροί μάς ξεγελούν...
ΔιαγραφήΥποψιαζόμαστε, δυσπιστούμε, άλλοτε φοβόμαστε.
Τέλος ελπίζουμε σε μια ακαθόριστη κίνηση, ένα βιαστικό βλεφάρισμα... Ίσως σε κάποιο μεταθανάτιο σάλευμα, ξαφνικούς σπασμούς και αιμόφυρτους γδούπους στην άσφαλτο.
Όμως η αλήθεια είναι πως μας ξεγελουν.
Ζώο είτε άνθρωπος.... για λίγα λεπτά, λίγες ώρες, κάποια χρόνια, μια ολόκληρη ζωή, κατάφεραν να μας ξεγελάσουν.
Είναι ή αδειανή θέα τους, πέτσες και ιστοί που κόλλησαν στα κόκαλα,
η θλίψη μας μπορεί...
Κάτι μας έκανε να ξεχάσουμε!
Το Ερώτημα ήταν σαφές.
Όσο κι αν το αποφύγαμε, αυτό συνέχιζε το πένθυμο βουιτό του μέσα στα αυτία μας.
Είναι τελικά αυτοί ή εμείς;
Ποιος είναι ο πραγματικός νεκρός;