αναστενάρης στη Σαρατόγκα

καμιά φορά εκεί που κάθομαι κι αισθάνομαι καλά
συμβαίνει.
συμβαίνει ξανά και ξανά.
με πλησιάζει κάποιος και λέει,
"βρε, σε ξέρω εσένα!"
το λένε με μια δόση
ενθουσιασμού και ευχαρίστησης,
και τότε τους λέω,
"όχι, με μπερδεύετε με
κάποιον άλλο",
αλλά αυτοί επιμένουν
ότι δεν τους ξεγελάω:
ήμουν ξενοδοχειακός υπάλληλος του τάδε
θερέτρου στη Φλόριντα
ή αναστενάρης στη
Σαρατόγκα ή διοργάνωνα παράνομα στοιχήματα στη
Φιλαδέλφεια
ή με είδαν να παίζω ένα ρόλο σε κάποια
ταινία αλλά δε θυμούνται σε ποια.
αυτό με κάνει να χαμογελάω.
μ' ευχαριστεί.
μ' αρέσει να με βλέπουν σαν έναν
κανονικό γέρο,
ένα ευγενές μέλος της φυλής
έναν καλό τυπάκο που δεν το
'χει βάλει κάτω,
αλλά αναγκάζομαι να τους εξηγήσω ότι
κάνουν λάθος, δεν είμαι αυτός που νομίζουν
κι απομακρύνομαι
αφήνοντάς τους στη σύγχυση και την
καχυποψία.

το περίεργο είναι πως, όταν κάθομαι
και δεν αισθάνομαι καλά,
ανησυχώ για τα τετριμμένα πράγματα
ταλανίζομαι για ασήμαντες αδικίες
κανείς δεν με πλησιάζει
νομίζοντας ότι είμαι
κάποιος άλλος.
ο όχλος ξέρει περισσότερα απ'
όσα
υποτεύεσαι
πότε έτσι και πότε
αλλιώς,
νεκρός ή
ζωντανός.

αλλάζουμε κάθε λεπτό
προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο
με το πέρασμα του χρόνου
κι αυτοί
(όπως εσύ κι εγώ)
προτιμούν τις καλές στιγμές
το φωτεινό βλέμμα
τη λάμψη
της αστραπής
πίσω απ' το βουνό
γιατί απ' όσο μπορούμε να ξέρουμε
αν η απελπισία αποφασίσει τελικά να
στρογγυλοκαθίσει μέσα σου
κανείς δε σε μπερδεύει
με κάποιον άλλον*
έτσι
όσο συμβαίνει
να με
πλησιάζουν
και να με μπερδεύουν με κάποιον
πραγματικά ζωντανό
μπορώ να ελπίζω
ότι με κάποιον τρόπο
είμαι κι εγώ
ζωντανός.

Charles Bukowski

από το: η Λάμψη της Αστραπής Πίσω απ' το Βουνό

μετάφραση: Σώτη Τριανταφύλλου

επιμέλεια: Ανθή Μπίσσα

εκδόσεις: Ηλέκτρα

Ερώτηση: Φαίνεται η αστραπή πίσω απ' το βουνό; Πότε σας πλησιάζουν;

Δαχτυλίδι

Πώς
η αφορμή
για τόση πίκρα
να συγκεντρώνει
όλου
του κόσμου μου
το μαγνητισμό
και
το φόβο
-γι' αυτό-
να την
αγγίξω.
                  Στον Γ.
              Ι.Α.

Ερώτηση: Νιώσατε ποτέ ότι κάτι ασήμαντο μπορεί να συμβολίζει κάτι τεράστιο και γι' αυτό να φοβάστε να κάνετε μία απλή κι ασήμαντη κίνηση που όμως για εσάς συμβολίζει κάτι τεράστιο; Το φαίνεσθαι και το είναι διαπλέκονται. Πού μπορεί να οδηγήσει ο φόβος και πόσο μακριά μπορεί να σας πάει;

Αντιστροφή Ρόλων

Μέσα από υγρό που κυλά στις φλέβες,
διέξοδος σε σκέψεις κι αισθήματα,
βγαίνει στις δυο κόκκινες κουμπότρυπες,
βουλιάζοντας μέσα σε δυο μπράτσα,
αιματηρές λιμνούλες που ξεχειλίζουν
και πνίγουν φυτά και ποτίζουν φυτά.

Λέξεις, μάτια, αγγίγματα,
φτερά στροβιλίζουν τον αέρα,
η μυτη τον σκίζει,
ένα γεράκι τόσο δα που πρκαλεί τυφώνα.
Μισή ζωή τρέφει το βυζί,
μισή ζωή θηλάζει.

Αρχή είναι το τέλος ενός δρόμου
με αρχή το τέλος του.
Πέρα και δώθε, σαν εκρεμμές, ελατήρια,
άλμα, πόνο στην αγάπη,
ανακύκλωση εμπειριών επωάζεται σε τύψεις,
και πίσω.
                                         Ι.Α.
                                  Στον Β.

Ερώτηση: Πότε νιώσατε ότι οι ρόλοι αντιστράφηκαν; Ότι ένα άτομο που είχε όλη τη δύναμη του κόσμου ξαφνικά τη διοχέτευσε -άθελά του μάλλον- σε σας που ήσασταν το τίποτα -για λίγες στιγμές μάλλον;

Ιδανικοί Αυτόχειρες

Γυρίζουν το κλειδί στην πόρτα, παίρνουν
τα παλιά, φυλαγμένα γράμματά τους,
διαβάζουν ήσυχα, κι έπειτα σέρνουν
για τελευταία φορά τα βήματά τους.

Ήταν η ζωή τους, λένε, τραγωδία.
Θεέ μου, το φριχτό γέλιο των ανθρώπων,
τα δάκρυα, ο ιδρώς, η νοσταλγία
των ουρανών, η ερημία των τόπων.

Στέκονται στο παράθυρο, κοιτάνε
τα δέντρα, τα παιδιά, πέρα τη φύση,
τους μαρμαράδες που σφυροκοπάνε,
τον ήλιο που για πάντα θέλει δύσει.

Όλα τελείωσαν. Το σημείωμα να το,
σύντομο, απλό, βαθύ, καθώς ταιριάζει,
αδιαφορία, συγχώρηση γεμάτο
για κείνον που θα κλαίει και θα διαβάζει.

Βλέπουν το καθρέφτη, βλέπουν την ώρα,
ρωτούν αν είναι τρέλα τάχα ή λάθος,
"όλα τελείωσαν" ψιθυρίζουν "τώρα",
πώς θ' αναβάλουν βέβαιοι κατά βάθος.

Κ. Γ. Καρυωτάκης