αναστενάρης στη Σαρατόγκα

καμιά φορά εκεί που κάθομαι κι αισθάνομαι καλά
συμβαίνει.
συμβαίνει ξανά και ξανά.
με πλησιάζει κάποιος και λέει,
"βρε, σε ξέρω εσένα!"
το λένε με μια δόση
ενθουσιασμού και ευχαρίστησης,
και τότε τους λέω,
"όχι, με μπερδεύετε με
κάποιον άλλο",
αλλά αυτοί επιμένουν
ότι δεν τους ξεγελάω:
ήμουν ξενοδοχειακός υπάλληλος του τάδε
θερέτρου στη Φλόριντα
ή αναστενάρης στη
Σαρατόγκα ή διοργάνωνα παράνομα στοιχήματα στη
Φιλαδέλφεια
ή με είδαν να παίζω ένα ρόλο σε κάποια
ταινία αλλά δε θυμούνται σε ποια.
αυτό με κάνει να χαμογελάω.
μ' ευχαριστεί.
μ' αρέσει να με βλέπουν σαν έναν
κανονικό γέρο,
ένα ευγενές μέλος της φυλής
έναν καλό τυπάκο που δεν το
'χει βάλει κάτω,
αλλά αναγκάζομαι να τους εξηγήσω ότι
κάνουν λάθος, δεν είμαι αυτός που νομίζουν
κι απομακρύνομαι
αφήνοντάς τους στη σύγχυση και την
καχυποψία.

το περίεργο είναι πως, όταν κάθομαι
και δεν αισθάνομαι καλά,
ανησυχώ για τα τετριμμένα πράγματα
ταλανίζομαι για ασήμαντες αδικίες
κανείς δεν με πλησιάζει
νομίζοντας ότι είμαι
κάποιος άλλος.
ο όχλος ξέρει περισσότερα απ'
όσα
υποτεύεσαι
πότε έτσι και πότε
αλλιώς,
νεκρός ή
ζωντανός.

αλλάζουμε κάθε λεπτό
προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο
με το πέρασμα του χρόνου
κι αυτοί
(όπως εσύ κι εγώ)
προτιμούν τις καλές στιγμές
το φωτεινό βλέμμα
τη λάμψη
της αστραπής
πίσω απ' το βουνό
γιατί απ' όσο μπορούμε να ξέρουμε
αν η απελπισία αποφασίσει τελικά να
στρογγυλοκαθίσει μέσα σου
κανείς δε σε μπερδεύει
με κάποιον άλλον*
έτσι
όσο συμβαίνει
να με
πλησιάζουν
και να με μπερδεύουν με κάποιον
πραγματικά ζωντανό
μπορώ να ελπίζω
ότι με κάποιον τρόπο
είμαι κι εγώ
ζωντανός.

Charles Bukowski

από το: η Λάμψη της Αστραπής Πίσω απ' το Βουνό

μετάφραση: Σώτη Τριανταφύλλου

επιμέλεια: Ανθή Μπίσσα

εκδόσεις: Ηλέκτρα

Ερώτηση: Φαίνεται η αστραπή πίσω απ' το βουνό; Πότε σας πλησιάζουν;