Θυμάμαι ένα ποίημα του Μπουκόφσκι -το οποίο τώρα δεν μπορώ να μεταφέρω επακριβώς γιατί το διάβασα από βιβλίο που δε μου άνηκε- ξεκινούσε κάπως έτσι:
«Η γυναίκα μου ισχυρίζεται ότι μπορώ να γράψω και όταν είμαι νηφάλιος»
Και μετά από μερικές γραμμές όπου επαναλάμβανε το ίδιο πράγμα κατέληγε στο συμπέρασμα:
«Τώρα χρειάζεται ο αναγνώστης αλκοόλ»
Το ποίημα ήταν από τα τελευταία χρόνια της ζωής του Τσάρλι που είχε γίνει -ας το πούμε- κύριος καθώς πρέπει κι είχε κόψει τις δεξαμενές οινοπνεύματος παραχωρώντας τη θέση τους στα μπουκάλια των κοινών θνητών.
Κατά τον ίδιο τρόπο λοιπόν, στους ελάχιστους σταθερούς αναγνώστες -οι οποίοι πρέπει να έχουν απογοητευτεί οικτρά από την επίθεση μαλακίας που δέχονται εδώ και καιρό (δεν έχω ανεβάσει έστω κάποιο γαμημένο απόσπασμα από κάποιο γαμημένο βιβλίο)- μεταφέρω τη νωθρότητα που νιώθω, όλο απογοήτευση. Σε μια προσπάθεια επαναφοράς ακούω «μαλακίες» σαν αυτή που έχω βάλει πιο κάτω.
Δεν έχω όρεξη ούτε να τα χώσω στον Αρναούτογλου, που σήμερα ανακάλυψα ότι έχει εκπομπή στην τηλεόραση στις 10 το βράδυ, όταν οι γριές δηλαδή έχουν πάει για ύπνο, άρα τον βλέπουν και νέοι άνθρωποι, μα πώς στο διάολο το κάνουν αυτό;! (Φυσικά βεβιασμένο συμπέρασμα) …Ούτε στα γαμημένα κανάλια που αν βάλουν μια καλή ταινία θα την βάλουν μετά τις 10, 11 και θα σε πάρει ως το πρωί, ώστε να σε παίρνει κι όλη την άλλη μέρα από πίσω (sic). ...Ούτε φυσικά στην καριόλα του ΟΤΕ με το και καλά τρομοκρατικό υφάκι και τη συνεχή πληκτρολόγηση στους υπολογιστές κάθε που εγώ μιλούσα, των οποίων την οθόνη δεν μπορούσα να δω:
«Εδώ έχετε δηλώσει ότι μπορείτε να εργαστείτε σε κυλιόμενες βάρδιες. Ξέρετε τι σημαίνει αυτό;»
«Τι σημαίνει;»
«Ότι μπορείτε να εργαστείτε ό,τι ώρα και να σας πούμε.»
«Μα σας λέω ότι μπορώ, απλά δύο μέρες τη βδομάδα έχω κάποιες ώρες που είναι απαγορευτικές κι επιπλέον έχω δηλώσει ότι μπορώ να δουλέψω και το βράδυ, δε με απασχολεί η πίεση και η κούραση.»
«Καταλαβαίνετε ότι δεν μπορεί η εταιρεία να προσαρμόσει το ωράριό της στις ανάγκες σας αλλά θα πρέπει εσείς να προσαρμοστείτε στο ωράριο της εταιρείας.» πετάχτηκε η καριολίτσα από την τριμελή “επιτροπή”.
«Δηλαδή θέλετε να μου πείτε ότι είναι τόσο μεγάλο πρόβλημα το γεγονός ότι από τις 7 μέρες της εβδομάδας τις 2 δεν μπορώ να δουλεύω όλες τις ώρες και ειδικά όταν τη 1 έχω μόνο δύο ώρες απαγορευτικές;»
«Εγώ δεν έχω να ρωτήσω τίποτα άλλο. Θέλει κανείς άλλος να ρωτήσει κάτι;»
«Όχι. Γεια σας και καλή επιτυχία.» είπε κι ο αντρουά της παρέας.
Αναρωτιέμαι γιατί ο μαλάκας μού λέει επιτυχία όταν είναι fail και ψόφα! Έχω να δηλώσω ακόμα ότι όταν λέμε την Τρίτη π.χ. εννοούμε την Τρίτη και όχι την Τετάρτη ή την Πέμπτη. Κι όταν δεν μπορούμε τελικά την Τρίτη, τότε ενημερώνουμε για να αποφευχθεί το γεγονός να πάει γαμιώντας κάποιον άλλο. Και μετά μας φταίει ο Πάγκαλος...! Τουλάχιστον αυτός, όταν είναι να βγει στην τηλεόραση, πάει στην ώρα του στην εκπομπή, ακόμα κι αν φύγει κλάνοντας από εκεί (στην κυριολεξία). Τελικά κάτι έχωσα, αλλά έχω σιχαθεί να χώνω αυτήν τη βδομάδα.
Αυτή τη φορά λοιπόν οι ημερολογιακές καταγραφές μου έχουν καθόλα προσωπικό τόνο και σιχαίνομαι: την ανευθυνότητα, την εκμετάλλευση, την ηλιθιότητα, την άποψη χωρίς ουδεμία γνώση, την υποκρισία, τη στενομυαλιά, το υφάκι και τη χρήση λέξεων που δεν ξέρουμε τι σημαίνουν και φαντάζομαι κι άλλα πολλά που τώρα βαριέμαι να σκεφτώ.
Ουφ! έχω να πω. Αν δεν κάνω κάτι να ταράξω τα νερά θα φύγουν πάνω από τη λάσπη ακόμα κι οι μύγες που την περιτριγυρίζουν, αφού θα έχουν χέσει ό,τι έχουν να χέσουν. Θα κρατήσω λοιπόν την ανάσα μου μέχρι να σκάσω!
Ι.Α.
Ερώτηση: Εσείς τι σιχαίνεστε;
...until it wakes up...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Συζήτηση