Στο νοσοκομείο...
-Η μάνα μου την έχει ψωνίσει,
η άλλη κάνει γαλλικό μανικιούρ στα πόδια σα να μην υπάρχει αύριο
κι εγώ περιμένω, ανάμεσα
σε γέρους
που με κοιτούν περίεργα,
παιδιά
που με κοιτούν περίεργα,
ενήλικες
που με κοιτούν περίεργα.
Αλλά,
εγώ
περιμένω το γιατρό μου
να με κοιτάξει περίεργα.
- Δεν αντέχω όλους αυτούς που με κοιτούν περίεργα, ούτε τη θαρραλέα και μισότρελη θλίψη στη μάπα αυτής της τύπισσας με τη Σκλήρυνση Κατά Πλάκας. Αυτή δεν ασχολείται μαζί μου βέβαια. Γιατί τότε ασχολούμαι εγώ; Η δικιά μου θλίψη ούτε θαρραλέα είναι κι, ακόμα περισσότερο, ούτε δικαιολογημένη.
-(…)
-Λοιπόν, τώρα παρατήρησα ότι η τύπισσα είναι εδώ με τη μάνα της. Αυτή 50, η μάνα της 75. Λοιπόν, ποια από τις δύο είναι πιο τρελή ή περνάει το μεγαλύτερο Γολγοθά; Είναι επίσης ανύπαντρη. Ε έτσι μαλθακή και «με φωνή της Χάιντι» που είναι, ποιος διάολος να την παντρευτεί; Κι αυτός θα την ξαποστείλει. Απ’ την άλλη βέβαια μήπως την πήρε κανένας μαλάκας και την παράτησε λόγω ΣΚΠ; Τι θα ήταν χειρότερο άραγε; Να με παρατήσει όταν πάθω ΣΚΠ ή να βρει γκόμενα να γαμιέται και να μείνει δίπλα μου παριστάνοντας –ή και όχι- ότι μ’ αγαπάει;
-Αυτή η τηλεόραση λαλάει, λαλάει και δε λέει να τελειώσει. Μα ούτε ένα βιβλίο κι όλη τη μέρα αποχαυνωμένοι μπροστά στην τηλεόραση να γαμιέται το μάτι τους στο φως και την τραμπάλα ρε πούστη! Περιμένουν την ώρα να περάσει , μέχρι να μπει η νοσοκόμα, να χαιρετήσει δήθεν χαρούμενα, να διώξει όλους τους επισκέπτες, να τσιρίξει μαλακίες, να πιάσει τις ενέσεις, ν’ αρχίσει να τρυπάει, να το παίξει παρηγορητική και να βγει έξω με το βήμα των SS. Με το χέρι μουδιασμένο, απλωμένο, γυρισμένο ανάποδα μπορεί, και τα υγρά να τσουλάνε μέσα στις φλέβες τους, σέρνονται που κ που μέχρι την τουαλέτα, κατουράνε, χέζουν, αν μπορούν να το κάνουν κι αυτό, με τη μαλακία που δεν ξέρω πως λέγεται και στηρίζει τις μπουκάλες, να γλυστράει δίπλα τους σύμφωνα με το παράγγελμα τους. Κι έρχονται οι νοσοκόμοι και τους παίρνουν με τα καρότσια κάνοντάς τους εξωτικές βόλτες μέσα στους νοσοκομειακούς δαιδάλους γύρω γύρω, για να τους πάνε για εξετάσεις. Τους παρατάνε σε μια αίθουσα, αυτοί μπερδεύονται, περνάνε 3 ώρες και αφού γίνει η δουλειά, άμα γίνει, και ένας θεός ξέρει τι δουλειά... Αλλά αυτοί τα δέχονται όλα στωικά κι αδιαμαρτύρητα, μαζί με όλον τον κατακερματισμό της αξιοπρέπειάς τους, για χάρη της τηλεόρασης που λαλάει και λαλάει και σκασμό δε βγάζει, αλλά όσο την ακούνε, αυτό σημαίνει ότι επιβιώνουν και αυτό τους ευχαριστεί. Ν’ ακούσουμε όση περισσότερη τηλεόραση μπορούμε, αυτό σημαίνει ζωή. Τέλος πάντων, κι αν τους θυμηθούν οι νοσοκόμοι, τους γυρνάνε πίσω, πισω στο κρεβάτι τους, στη γαμημένη τηλεόρασή τους, που να πάρει ο διάολος!
Θέλω να τη σπάσω. Μα πώς μπορώ να κατηγορώ έτσι κάτι που επιμηκύνει την επιβίωση δίνοντας λόγο ύπαρξης;
-Τώρα που φύσηξε, αυτή η τύπισσα λέει γελώντας «Μαμά, φυσικός ανεμιστήρας, έτσι;!», εννοώντας την πόρτα. Μα αυτή είναι πλακωμένη στα ψυχοφάρμακα! Τη χάζεψε τόσο η αρρώστια.
-Μα αν είναι δυνατόν! Κοίτα πώς φοράει τη φόρμα του αυτός ο γιατρουδάκος! Μα τι ψωνάρα θεέ μου;! Πού νομίζει ότι βρίσκεται; Σε party μασκέ για κηφισιώτικα, δεκαοχτάχρονα, trendy, κωλόπαιδα, με τις φόρμες κατεβασμένες; (…)
-(…)
-Περνάει ένας τύπος με μπιρμπιλωτό μάτι αγελάδας. (Θα ορκιζόμουν ότι είναι πανέξυπνος –το εννοώ.)
Αλλά αυτή την παντόφλα, την πλαστική, άνθρωπέ μου, τι την ήθελες ;
-(...) Φοβάμαι το ψυχιατρείο, εκεί θα καταλήξω. Τουλάχιστον θα έχω τη δύναμη να γράφω; Θα μου δίνουν χαρτί και στυλό; Ή θα μου δίνουν χαρτί και άξυστο μολύβι; Τους καριόληδες! (...)
-Ο τύπος με το κινητό του μας έχει γαμήσει το κέρατο! (...)
-(...)
-Ο τύπος με το κινητό έχει λουστεί με την κολόνια του. Ή μήπως ήταν ο γιατρός; Μάλλον ο γιατρός.
-(...)
-Τελικά κάποιος άλλος είναι. Βρομάει!!!
-(...)
Ι.Α.
Ερώτηση: Ιστορίες καθημερινής τρέλας, υπερβολικές κι εγωιστικές σκέψεις που καθοδηγούνται, διασταυρώνονται και ανεξαρτητοποιούνται από τις σκέψεις, πράξεις και παρατηρήσεις των άλλων. Πείτε τη δικιά σας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Συζήτηση