Ο χορός

  Η Απογοήτευση νοιάζεται για τα υλικά αγαθά περισσότερο απ' ότι για τη ζωή την ίδια. Είναι τυλιγμένη στις ενοχές που κρέμονται από τα μαλλιά Της, που χορεύουν στα μαλλιά Της.

  Το να μην έχεις σπίτι, να μην το βρίσκεις πουθενά.

  Ο άστεγος δεν έχει σπίτι για να φιλοξενήσει ούτε τους καλεσμένους ούτε τους αγαπημένους του, προφανώς. Ζητιανεύει τα σπίτια των άλλων και τα ζηλεύει ενίοτε αλλά δεν τα βρίσκει πουθενά.

  Το να νιώθεις ότι ποτέ το χαμόγελο δε θα είναι αληθινό και χειρότερα, ότι θα σβήσει.

  Το κεραμίδι που σε σκεπάζει, θες να σε πλακώσει.

  Ο γκόμενος, θες να σε αφήσει.

  Οι φίλοι, σ' έχουν ήδη κάνει να ξεχάσεις πώς γελάνε.

  Ο άνθρωπος που κλαίει πάνω από μια σκισμένη κουρτίνα και μια βρόμικη σκάλα κι ένα σπασμένο πορσελάνινο φλιτζάνι γίνεται ένα με τα μόρια αυτών των πραγμάτων, γίνεται Πράγμα. 

  Το Πράγμα. Το αρκουδάκι που αγκαλιάζεις τη νύχτα για να κοιμηθείς, δε σε αγκαλιάζει.

  Όσο κι αν ελπίζεις να σ' αγκαλιάσει να το πάλι! Κάθε πρωί να καλύπτει τεχνιέντως την τρύπα στην κουρτίνα και τηλεφωνεί σε μοδίστρες για την τέλεια ραφή, τα λεφτά δεν έχουν σημασία, πληρώνει όσο όσο.

  Να το πάλι! Να τρίβει την σκάλα με μια σκούπα χαλασμένη και να πασαλείφει τα χώματα γύρω γύρω αλλά θα αγοράσει καινούργια σκούπα, την καλύτερη, τα λεφτά δεν έχουν σημασία, πληρώνει όσο όσο.

  Να το πάλι! Με το κόκκινο κεφάλι που αχνίζει, το βάζεις να σ' αγκαλιάσει, του δείχνεις τον τρόπο κι αυτό σε κοροϊδεύει, γελάει μαζί σου, κοκκινίζει κι άλλο κι αχνίζει και σου προκαλεί εγκαύματα που δεν εξαφανίζονται ποτέ.

  Ποτέ. Αυτό το ποτέ σε κάνει και βαριέσαι, βαριέσαι αφόρητα, παρακολουθείς όλες αυτές τις αηδίες εκστασιασμένος και φοβάσαι πολύ, πολύς φόβος και γι' αυτό βαριέσαι, γιατί όλοι έτσι σ' αγνοούν και δε φαίνεται ότι φοβάσαι αν και κρέμεται απ' τα μαλλιά σου. Αν φύγει η βαρεμάρα θα δουν το φόβο που χορεύει στα μαλλιά σου. 

  Ξυρίσου. 

  Αυτή κι αν είναι λύση!

Ι.Α.

Ερώτηση: Δεν έχω...

  

 

Ημερολογιακές καταγραφές (9)

  Η αναζήτηση δουλειάς μπορεί να είναι σιχαμένη, θλιβερή, βίαιη και αποτρόπαια.

  Σιχαμένη όταν κοιτάς τον εαυτό σου στον καθρέφτη με ρούχα που δε γουστάρεις.

  Θλιβερή όταν δυστυχώς εξαρτάσαι από την χρηματοκεντρική κρίση του εκάστοτε αφεντικού που καθορίζεται από άθλια κριτήρια που καμία σχέση δεν έχουν με αυτό που στ' αλήθεια μπορείς να προσφέρεις στη μαλακισμένη επιχείρησή του.

  Βίαιη όταν περνώντας το δρόμο βλέπεις ένα φρεσκοπατημένο γατί, ακόμα φουσκωμένο, με αιμοραγία από τη μύτη να έχει εκπνεύσει.

  Αποτρόπαια όταν νομίζεις ότι κινήθηκε ενώ ήταν μόνο το ρεύμα αέρα που το ταρακούνησε από το ταξί που μόλις πέρασε ταχύτατα από πάνω του.

  Κάθομαι και το κοιτάω, το κοιτάω, το κοιτάω, το κοιτάω, το κοιτάω (παρακαλάω να ζωντανέψει), το κοιτάω, το κοιτάω, το κοιτάω, το κοιτάω, το προσπερνάω.

  Η ζωή για κάποιους δε συνεχίζεται όσο κι αν δεν τους αξίζει και δυστυχώς αυτοί είναι τα ζώα.

Ι.Α.

Ερώτηση: Εσείς ακόμα ζείτε;

Ημερολογιακές καταγραφές (8)

  Ο λύκος μου (έτσι αρέσκομαι να αποκαλώ το σκύλο μου προς τέρψη της ματαιοδοξίας μου) είναι το πολύ 5 μηνών. 

  Ο λύκος μου με βλέπει να καπνίζω και νομίζει ότι τρώω.

  Ο λύκος μου βλέπει την τηλεόραση και τα περιστρεφόμενα διαφημιστικά σταντ στα περίπτερα και γαυγίζει απειλητικά.

  Ο λύκος μου με βλέπει να ανοίγω συσκευασίες και να βγάζω φαΐ από 'κει μέσα και κουνάει το κεφάλι του σαστισμένος.

  Ο λύκος μου βλέπει το προφυλακτικό που καλύπτει το πουλί του γκόμενού μου όταν με πηδάει και νομίζει ότι παίζουμε και προσπαθεί ν' ανέβει στο κρεβάτι.

  Ο λύκος μου βλέπει τον εαυτό του σε βίντεο να γαυγίζει και γλείφει την κάμερα.

  Ο λύκος μου είναι ξένος σε αυτό το περιβάλλον και το μόνο κοινό παρονομαστή που έχει με αυτό είναι Εγώ κι αυτό γιατί αναγκάζεται, όχι γιατί το επέλεξε. Πασχίζει όλο αγωνία να κατανοήσει τι είναι όλα αυτά γύρω του κι αμφιβάλλω αν τα καταφέρνει. Κάποια πράγματα εγκαθίστανται μέσα του συμπεριφορικά, γιατί απλώς έτσι είναι, και τα αποδέχεται γιατί αυτά απλώς-έτσι-είναι... και-τίποτα-άλλο.

  Ο λύκος μου κατά έναν περίεργο τρόπο έμαθε σχεδόν μόνος του να μην τα κάνει μέσα στο σπίτι και να πέφτει κάτω με σκυμένο κεφάλι όταν πάω να του φάω το φαγητό ή τα παιχνίδια. Αλλά κι αυτά τα έμαθε επειδή απλώς-έτσι-είναι... και-τίποτα-άλλο, όχι επειδή με αγαπάει ή κάτι τέτοιο. Και δεν μπορεί σαφώς να καταλάβει γιατί του αρπάζω απ' το στόμα αυτά που βρίσκει μόνος του κάτω και γι' αυτό μου επιτίθεται.

  Ο λύκος μου δε σκέφτεται αγάπη. Δε σκέφτεται καν, άσχετα αν εγώ σκέφτομαι είτε ότι τον αγαπάω είτε οτιδήποτε άλλο. Κάποιος είναι πάνω και κάποιος κάτω και τώρα πασχίζει να βρει τη θέση του και όσο πιο γρήγορα τη βρει τόσο πιο πολύ θα τον αγαπάω, τόσο πιο ήρεμος θα είναι αυτός.

  Έτσι λοιπόν κάθε φορά που είναι ανυπότακτος ή κλαψουρίζει ή είναι νευρικός ή γαυγίζει αγριεμένα γιατί εγώ δεν έχω πραγματικά καταλάβει τι θέλει όταν στο μυαλό του προσπαθεί να παντρέψει αυτά που συμπεριφορικά έχει μάθει με την εκάστοτε επιθυμία του αισθάνομαι τύψεις, πολλές τύψεις για μένα και την ανθρωπότητα και μετανοιώνω που τον έβαλα σπίτι μου και συνέβαλα στη διαιώνιση του ανθρώπινου "έτσι θέλω". Όταν όμως κλαίω ή είμαι απλά στενοχωρημένη και με γλείφει στο πρόσωπο, όταν μιζεριάζω και αναγκαστικά κινητοποιούμαι εξαιτίας του αποζημιώνομαι και σκέφτομαι -γι' άλλη μια φορά- μήπως άραγε ο λύκος μου νιώθει κάποιου είδους αγάπη όχι γιατί απλώς-έτσι-είναι... και-τίποτα-άλλο;

  Τα σκυλιά είναι για τον άνθρωπο ό,τι και οι άνθρωποι για το θεό. Μας έφτιαξε για να μας αγαπάει και να τον αγαπάμε κι ήταν όντως κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν Του.- 

Ι.Α.

Ερώτηση: Χτες, όταν έκλαιγα γοερά ο λύκος μου κλαψούριζε μαζί μου και σταμάτησε μόνο όταν σταμάτησα κι εγώ. Βρίσκω αξιοθαύμαστη την παρατήρηση που μου είχε πει κάποιος κάποια στιγμή, ότι δηλαδή αντιγράφει πολλές φορές την ψυχολογική μου κατάσταση. Εσείς;

http://www.tsantiri.gr/blog/sigklonistiko-skilos-den-fevgi-apo-ton-tafo-tou-afentikou-tou-edo-ke-6-chronia.html

                      

Ημερολογιακές καταγραφές (7)

Το δέντρο, by Ι.Α.

Αυτό το δέντρο που είναι τώρα απέναντί μου και κοιτώ μπορεί να συνεχίσει να ζει όταν εγώ θα 'χω πεθάνει, όταν όλοι οι άνθρωποι και τα ζώα της γενιάς μου θα 'χουν πεθάνει, οι οποίοι διαδέχονται γενιά τη γενιά αφήνοντας πίσω δέντρα που βιώνουν το θάνατο και τη γέννηση μέσα στο ίδιο τους το σώμα που ποτέ μα ποτέ δε θα συναντήσει το απόλυτο τέλος χωρίς την εξωτερική φυσική ή ανθρώπινη παρέμβαση. Γι' αυτό οι άνθρωποι τα κόβουν, από ζήλια.

***

Στην πόλη των σκιών, by Ι.Α.

Στην πόλη των σκιών, by Ι.Α.

Κάθε φορά που κάτι με αγχώνει με λούζει κρύος ιδρώτας. Ζεσταίνομαι αλλά αν με πιάσεις είμαι ικανή να μετατρέψω το νερό σε πάγο, μόνο με τη δύναμη του ιδρώτα μου. Το καλοκαίρι, υπάρχουν μέρη στην επαρχία παραθαλάσσια αλλά και ορεινά που ο ήλιος βγαίνει από τις 6 και δύει στις 9.30. Μιλάμε για 15,5 ώρες ήλιου που καίει και καίει και καίει αλύπητα και μανιασμένα και τίποτα δεν μπορεί να τον εμποδίσει από το να το κάνει αυτό. Και τα τζιτζίκια ουρλιάζουν και οι μύγες περιφέρονται από εδώ και από 'κει αναζητώντας κάτι για να κάτσουν και οι σφίγγες φέρνουν σβούρες πάνω απ' τα νερά ή πάνω από φαγητά ή πάνω από την επιδερμίδα με το αντηλιακό. Κάνει ζέστη, πολλή ζέστη και τίποτα δεν μπορεί να την εμποδίσει και όμως τίποτα δεν μπορεί να τη συναγωνιστεί τόσο καλά όσο η ζέστη στις πόλεις των σκιών. Περπατάς ανάμεσα στα κτήρια και δε βλέπεις τίποτα, ούτε τη μύτη σου, μόνο σκιές. Και όμως, πώς γίνεται να κάνει ζέστη, πολλή ζέστη; Πιο πολύ απ' όλες, ξεχωρίζει αυτή του εαυτού μου. Και το χειρότερο είναι ότι βλέπω μόνον αυτή κι ούτε ένα καθρεφτάκι για να ρίξω μια ματιά στο σώμα, εάν υπάρχει.

Ι.Α.

Ερώτηση: Σκέψεις ή σκιές;

Η Φάρμα των Ζώων

"Τα μάτια μου έχουν αδυνατίσει", είπε στο τέλος η Κλόβερ. "Ακόμα κι όταν ήμουν νέα, δεν μπορούσα να διαβάσω τι έγραφε εκεί. Αλλά μου φαίνεται ότι ο τοίχος είναι διαφορετικός. Δε μου λες, Βενιαμίν, είναι οι Εφτά Εντολές όπως ήταν πάντοτε;"

 Για πρώτη φορά ο Βενιαμίν δέχτηκε να παραβεί τις αρχές του και διάβασε δυνατά τι έβλεπε γραμμένο στον τοίχο.

  Δεν υπήρχε τίποτα τώρα, εκτός από μία και μοναδική Εντολή. Έλεγε:

ΟΛΑ ΤΑ ΖΩΑ ΕΙΝΑΙ ΙΣΑ

ΑΛΛΑ ΜΕΡΙΚΑ ΖΩΑ ΕΙΝΑΙ

ΠΙΟ ΙΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΑΛΛΑ

***

Δεν είχαν όμως πάει λίγα μέτρα παρακάτω, και κοντοστάθηκαν πάλι. Ένας θόρυβος από δυνατές φωνές σαν από καβγά έβγαινε από το σπίτι. Έτρεξαν πίσω και ξανακοίταξαν από το παράθυρο. Ναι, είχε ανάψει βίαιος καβγάς. Ούρλιαζαν, χτυπούσαν το τραπέζι, λογομαχούσαν έντονα και τα βλέμματα όλων ήταν γεμάτα κακία και υποψία. Αιτία της φασαρίας φαίνεται πως ήταν το γεγονός ότι ο Ναπολέων και ο κύριος Πίλκινγκτον έπαιζαν ταυτόχρονα τον άσο πίκα.

  Δώδεκα φωνές ούρλιαζαν από θυμό -κι έμοιαζαν όλες. Τώρα μπορούσε να καταλάβει κανείς τι ήταν αυτό που 'χε συμβεί στα πρόσωπα των γουρουνιών. Τα ζώα απέξω κοίταζαν από γουρούνι σε άνθρωπο και από άνθρωπο σε γουρούνι και ξανά από γουρούνι σε άνθρωπο· αλλά ήταν πια αδύνατο να αποφανθεί κανείς ποιος ήταν ποιος.

Animal Farm

George Orwell

μεταφραση: Νίνα Μπάρτη

εκδόσεις: Κάκτος

Αφιερωμένο στα φρικιά όλου του κόσμου και ιδιαιτέρως στον αγαπητό φίλο Φ. Χρόνια του καλά συνεχίζοντας να ελπίζει σ' έναν κόσμο όπου όλα τα ζώα θα είναι ίσα ανεξαιρέτως...

Ερώτηση: Περί δηλωμένης ισότητας, πόσο πραγματική είναι;

Serial killer

  Κατά τη διάρκεια της ζωής γίνεσαι μάρτυρας κατ’ εξακολούθησιν φόνων.

  Τα όνειρα γεννιούνται για να πεθάνουν και πεθαίνουν εκεί ακριβώς που γεννιούνται, μόλις ξεμυτίσουν από τη μήτρα, ακριβώς μετά το πρώτο κλάμα, το φάρο της Ζωής.

  Εξορισμού, η Ζωή δημιουργείται μέσα στον πόνο και το αίμα. Όλοι ακούν το κλάμα και κανείς δεν ακούει τα βογγητά της μάνας στον τοκετό και πριν από αυτόν στο σεξ, ούτε καν η ίδια. Δεν είναι τυχαίο ότι μετά από κάθε τσακωμό γίνεται το καλύτερο σεξ καθώς λένε· γι’ αυτό τσακωθείτε φίλοι μου κι έτσι θα κάνετε φοβερό σεξ!

  Πρώτο εκτελεστικό απόσπασμα: Οικογένεια.

  Δεύτερο εκτελεστικό απόσπασμα: Έρωτας.

  Τρίτο εκτελεστικό απόσπασμα: Φίλοι, και μάλιστα αυτοί στους οποίους στηρίζεσαι.

  Οπότε στο τέλος παύεις να ονειρεύεσαι για να γλιτώσεις το πένθος του θανάτου μετά από κάθε εκτέλεση που παρακολουθείς ιδίοις όμμασι.

  Κι αφού περάσει κάμποσος καιρός έτσι, αυτοκτονείς· που μας φέρνει στο τέταρτο και πάντα επιτυχές εκτελεστικό απόσπασμα: Τον εαυτό σου.

  Μετά επισκέπτεσαι τρελογιατρούς και παίρνεις χάπια και μιλάς για τα παιδικά σου χρόνια προσπαθώντας να αναστήσεις το νεκρό όνειρο, έχοντας την ελπίδα ότι αφενός θ’ αρχίσεις πάλι να ονειρεύεσαι και αφετέρου θα πάψεις να πληγώνεσαι κάθε που θα βλέπεις το όνειρο να ψυχοραγεί.

  Και η ελπίδα φίλοι μου πεθαίνει τελευταία αν και για κάποιο λόγο που δεν καταλαβαίνω όλοι παραβλέπουν το γεγονός ότι τελικά πεθαίνει...

               Ι.Α.

Ερώτηση: Πού σκοτώνονται τα όνειρά σας;

Ozzy Osbourne

Μερικές φορές είναι χρήσιμο να θέτεις μικρά, πραγματοποιήσιμα όνειρα και να επικεντρώνεσαι σε αυτά και μόνο σε αυτά, χωρίς περισπασμούς. Γιατί κάθε φορά που βγαίνουν αληθινά είναι μικρές τονωτικές ενέσεις μες στο χάος της ζωής που σε γεμίζουν λίγη αισιοδοξία και σε κρατάνε άθελά τους/σου ζωντανό...

I.A.

Ερώτηση: Έχετε χαζά όνειρα;

Το λάθος

Τα φιλιά σου

με θερμοκρασία παγωτού

καίνε το μπούτι μου.

Και τ' ακρωτηριάζουν.

Τιμωρία και μαρτύριο

για λάθη μου

με την ευθύνη των γεννητόρων μου.

Περπατώ

ανάπηρος

χωρίς ούτε χέρια, χείλη ή οτιδήποτε άλλο.

Μόνον η καρδιά μου

σέρνεται,

αιμορραγεί εσχάτως,

σφαδάζει από τη σύγχυση

ζητώντας

απλώς

-ίσως-

να εμπιστευτεί

κάποιου

την ικανότητα

στα 

παζλ.

Κι όταν 

τα κομμάτια

είναι

χαμένα

πες μου

ποιος,

ποιος,

-Ποιος;-

είναι

τόσο καλός

στις

χειροτεχνίες;
                             Σε όσους μ' αγαπούν.

                                      Ι.Α.

Ερώτηση: Είμαι απελπισμένη επειδή δεν διαβάζω σχόλιά σας...

Νεκρός

  Ερμητική ανάγκη για να γράψει· ξεκινάει όταν η σφυρόμπαλα βαραίνει και βαρέθηκε πια να τη σέρνει. Όπου κι αν κοιτάξει τριγυρνούν φαντάσματα της φαντασίας του, πλασμένα ψέματα σαν καλοψημένα κουλουράκια σε φούρνο επιβίωσης.

  Ερμητική  ανάγκη για να γράψει· ξεκινάει όταν η ζωή σαπίζει έξω απ’ την τηλεόραση και μέσα σε αυτήν και μέσα στον υπολογιστή και μέσα στο βιντεοπαιχνίδι και μέσα στα βιβλία και μέσα στην κουφάλα κάθε δέντρου που συναντά.

  Ερμητική ανάγκη για να γράψει· ξεκινάει από το φύλο συκιάς που καλύπτει το μόριό του και τον κάνει και ντρέπεται κάθε που φυσάει αεράκι, τόσο δροσερό που καίει τον εγκέφαλό του.

  Ερμητική ανάγκη για να γράψει· ξεκινάει από επιθυμία να μιλήσει στους ανθρώπους του και τελικά τους δίνει κωλόχαρτα σε blogs για να ελέγξει ποιοι πραγματικά γνωρίζουν έστω λίγο από το βάρος. Κραυγή βοήθειας εκτινάσσεται από κάθε πόρο και σιωπά σε κάθε αυτί.

 Ερμητική ανάγκη για να γράψει· ξεκινάει από το τρέμουλο, από τα δάκρυα που δε χύνονται και ποτίζουν την σφυρόμπαλα μήπως τη μαλακώσουν και πέσει. Κάθε φορά που συναντά ένα λουλούδι δεν χύνει μερικά από δαύτα.
  Ερμητική ανάγκη για να γράψει· ξεκινά από την κακία που βγαίνει σε κάθε χαρά την οποία ζηλεύει, από την κάθε βρισιά που ξεστομίζει και την ευχή που συγκρατεί.
  Ερμητική ανάγκη για να γράψει· ξεκινά όταν η ελπίδα αυτή μεγαλώνει στην κοιλιά του για να την υιοθετούν βίαια πάντα οι άλλοι.
  Ερμητική ανάγκη για να γράψει· ξεκινάει όταν κάθε άνθρωπο απ' τον οποίο στ' αλήθεια νιώθει αγάπη καταλήγει να τον μισεί με κάθε μόριο της σφυρόμπαλας που σέρνει μες στο στήθος.
  Ερμητική ανάγκη για να γράψει· ξεκινά τελικά όταν είναι μόνος, ολότελα μόνος μες στη βουή και την πολυκοσμία και την τόση φασαρία και την τόση ενόχληση και τα τόσα χέρια που τσιμπολογούν τα μάγουλα χωρίς κανένα, μα κανένα ποτέ να τσιμπάει έστω λίγο την σφυρόμπαλα, χωρίς καν να την βλέπει να εξέχει από το στήθος.

  Κι όταν όλη αυτή η ανάγκη συσσωρεύεται, η ερμητική ανάγκη για να γράψει· παύει τελικά.-

                         Δεν έχει σημασία αν αναπνέεις ή όχι, σημασία έχει ότι είσαι νεκρός.

               I.A.

Ερώτηση: Ζείτε;

Ποικιλόχρωμον ερίφιον

Κ' ιδεολογία μας στο μίξερ...

Bonus εγγραφής: 70 σφαλιάρες από μπάτσους και άλλες 35 από χρυσαυγίτες κι άλλες 35 από συρφετό χουλιγκάνων σε γήπεδο. Σύνολο 140 σφαλιάρες, σύμφωνα με το επαναστατόμετρο...















Ερώτηση: Μαγκιά, κλανιά, χρυσά αυγά!
                                                                                        Ι.Α.

σονέτο 81ο

Πια είσαι δικιά μου. Γείρε πλάι μου με τ'όνειρο σου.
Δουλειές, αγάπη, πόνος, ώρα να κοιμηθούνε.
Γυρίζ' η νύχτα απάνω στις άφανές της ρόδες
κι είσαι αγνή στο πλευρό μου σαν άμπρα κοιμισμένη.

Καμιά άλλη δε θα κοιμηθεί με τα όνειρά μου, αγάπη.
Θα πλέεις, θα πλέουμε αντάμα μες στα νερά του χρόνου.
Καμιά δε θ' αρμενίσει στον ίσκιο πια μαζί μου,
μόνο εσύ πανταζώντανη, πάντα ήλιος και φεγγάρι.

Πια τα χέρια σου ανοίξαν τις ντελικάτες χούφτες
κι αφήσανε να πέσουν νωθρά, τυχαία σημάδια,
τα δυο μάτια σου κλείσαν σα δυο φτερούγες γκρίζες,

ενώ εγώ πάω με το νερό που σέρνεις και με σέρνει .
νύχτα, κόσμος αέρας τη μοίρα τους τυλίγουν,
και δίχως σου δεν είμαι άλλο πια απ' τ' ονειρό σου.

Pablo Neruda

Εκατό Ερωτικά Σονέτα

μετάφραση: Ηλίας Ματθαίου

εκδόσεις: Γνώση

Η ανάρτηση αυτή είναι αφιερωμένη στον Alanis, που μου το "έδειξε".

Ερώτηση: "θα πλέουμε αντάμα μες στα νερά του χρόνου". Αν και γλυκανάλατο, κάτι με άγγιξε. Εσάς;

Τελευταία προσθήκη: Μερικοί πάγοι δε θα λιώσουν ποτέ. Μιας και βρίσκονται βαθιά δεν τους αξίζει. Ι.Α.

The Dispossessed

Ανάρες

(...)

  Ο Τιρίν χαμογέλασε υπεροπτικά και περιφρονητικά. "Μη μου λες τι να κάνω, κερδοσκόπε. Σκάσε και μπες στο κελί!" Και, καθώς ο Καντάγκβ έκανε υπάκουα μεταβολή, ο Τιρίν τον έσπρωξε στην πλάτη με δύναμη και τον έριξε στο πάτωμα. Ένα δυνατό μούγκρισμα έκπληξης και πόνου ξεπήδησε απ' τα χείλη του αγοριού και κάθισε με την πλάτη στον τοίχο του κελιού σφίγγοντας το δάχτυλό του που είχε γρατσουνιστεί στο τσιμέντο. Ο Σεβέκ κι ο Τιρίν δε μίλησαν. Στέκονταν εκεί, με το πρόσωπο ανέκφραστο, παίζοντας τέλεια τους ρόλους των φρουρών. Όμως δεν ήταν πια αυτοί που έπαιζαν το ρόλο, ο ρόλος τούς έπαιζε. Τα δυο μικρότερα παιδιά γύρισαν με ένα καρβέλι χόλουμ, ένα πεπόνι και μια μπουκάλα νερό. Βλέποντας την παράξενη σιωπή που κυριαρχούσε στο κελί, δεν είπαν κουβέντα. Η τροφή και το νερό σπρώχτηκαν μέσα και η "πόρτα" έκλεισε και σφηνώθηκε. Ο Καντάγκβ ήταν μόνος στο σκοτάδι. Οι άλλοι μαζεύτηκαν κοντά σε ένα φεγγίτη. "Πού θα κατουράει;" ψιθύρισε ο Γκιμπές.

  "Στο κρεβάτι του", απάντησε με ένα σαρδόνιο χαμόγελο ο Τιρίν.

(...)

  "Τα ανθρωπάκια. Τους φίλους του Σαμπούλ! Τους ανθρώπους της εξουσίας".

  "Τι λες Νταπ; Δεν έχουμε εδώ εξουσία!"

  "Δεν έχουμε; Και τι είναι αυτό, λοιπόν, που κάνει τόσο δυνατό τον Σαμπούλ;"

  "Δεν πρόκειται για εξουσία ούτε για κυβέρνηση. Στο κάτω κάτω, δε βρισκόμαστε στον Γιουράς!"

  "Όχι. Δεν έχουμε κυβέρνηση. Δεν έχουμε νόμους. Σύμφωνοι. Αλλά μου φαίνεται ότι οι ιδέες ποτέ δεν εκλέγονταν από νόμους ή κυβερνήσεις, ούτε καν στον Γιουράς. Αλλιώς πώς θα ήταν δυνατόν να καταφέρει η Όντο να αναπτύξει τις δικές της; Πώς θα είχε γίνει ο οντονισμός παγκόσμιο κίνημα; Οι εξουσιαστές προσπάθησαν να τον συντρίψουν με τη βία και απέτυχαν. Δεν μπορείς να νικήσεις τις ιδέες καταπολεμώντας τες. Τις νικάς μονάχα αγνοώντας τες. Αρνούμενος να σκεφτείς, αρνούμενος να αλλάξεις. Και αυτό ακριβώς κάνει η κοινωνία μας! Ο Σαμπούλ σε χρησιμοποιεί όταν μπορεί˙ όταν δεν μπορεί, σε εμποδίζει να δημοσιεύσεις, να διδάξεις, ακόμα και να εργαστείς. Σωστά; Με άλλα λόγια ασκεί μια εξουσία πάνω σου. Και από πού πηγάζει αυτή; Όχι από μια μεταμφιεσμένη αρχή, κάτι τέτοιο δεν υπάρχει. Πηγάζει απ' την έμφυτη δειλία του μέσου ανθρώπινου μυαλού. Πηγάζει απ' την κοινή γνώμη! Αυτή είναι η εξουσιαστική δομή στην οποία συμμετέχει και ξέρει να χρησιμοποιεί. Η ανομολόγητη και μη αποδεκτή κυβέρνηση που εξουσιάζει την οντονιανή κοινωνία και καταπνίγει τον ατομικό στοχασμό".

(...)

  "'Οταν μπορείς να δεις κάτι ολόκληρο", είπε, "φαίνεται πάντα όμορφο. Οι πλανήτες, τα όντα... Αλλά από κοντά ο κόσμος είναι γεμάτος πέτρα και σκόνη. Κι από μέρα σε μέρα η ζωή είναι σκληρή, κουράζει, χάνεις το ιδανικό. Χρειάζεται απόσταση, μεσοδιάστημα. Ο καλύτερος τρόπος για να βλέπεις την ομορφιά της ζωής είναι να τη βλέπεις απ' το πλεονεκτικό σημείο του θανάτου".

  "Πολύ ωραία για τον Γιουράς. Ας τον αφήσουμε εκεί που βρίσκεται, ας τον αφήσουμε να εξακολουθεί να είναι η Σελήνη -δεν τον θέλω! Αλλά δε θα ανεβώ σε μια ταφόπλακα για να χαμηλώσω τα μάτια στη ζωή και να πω: 'Ω, τι ωραία!' Θέλω να τη ολόκληρη απ' το κέντρο της, από δω, τώρα. Δε δίνω δεκάρα για την αιωνιότητα!"

  "Δεν έχει να κάνει με την αιωνιότητα", απάντησε χαμογελώντας ο Σεβέκ, ένας άντρας αδύνατος, από ασήμι και σκιά, αναμαλλιασμένος. "Για να δεις ολόκληρη τη ζωή, πρέπει να τη δεις σαν θνητή. Θα πεθάνω, θα πεθάνεις˙ πώς αλλιώς θα μπορούσαμε να αγαπιόμαστε; Ο ήλιος θα σβήσει, αλλιώς τι θα τον έκανε να λάμπει;"

Γιουράς

(...)

Εξακολουθούσε να μένει φίλος με τον Σεβέκ αρνούμενος να παραδεχτεί ότι επρόκειτο για αναρχικό. Η οντονιανή κοινωνία αυτοονομάστηκε αναρχική, έλεγε, αλλά στην ουσία αποτελούνταν από απλοϊκούς λαϊκιστές, οι οποίοι λειτουργούσαν χωρίς κυβέρνηση γιατί ήταν πολύ λίγοι και δεν υπήρχαν άλλα κράτη στον πλανήτη τους. Αν η ιδιοκτησία τους κινδύνευε από κάποιον επιθετικό αντίπαλο είτε θα αναγκάζονταν να γίνουν ρεαλιστές είτε θα σαρώνονταν. Οι αντάρτες του Μπενμπίλι θα προσγειώνονταν τώρα στην πραγματικότητα˙ θα ανακάλυπταν ότι η ελευθερία δεν αξίζει τίποτα αν δεν έχεις όπλα να την υπερασπιστείς.
(...)

  "Θέλετε να πείτε ότι έχετε τις ίδιες παλαιές αρχές; Βλέπετε, εγώ πιστεύω ότι η ηθική δεν είναι παρά σαν τις άλλες προλήψεις, σαν τη θρησκεία ας πούμε. Πρέπει να την απορρίπτουμε."

  "Μα η κοινωνία μου", εξήγησε μπερδεμένος, "είναι μια προσπάθεια για να τη φτάσουμε. Αν είναι να απορρίψουμε το μοραλισμό, σύμφωνοι -τους κανόνες, τους νόμους, τις ποινές- για να μπορούν οι άνθρωποι να βλέπουν και το καλό και το κακό, και να κάνουν τις επιλογές τους.

  "Έχετε, λοιπόν, απορρίψει όλα τα κάνε και μην το κάνεις. Αλλά, ξέρετε, νομίζω ότι εσείς οι Οντονιανοί έχετε χάσει τον πραγματικό στόχο. Καταργήσατε τους παπάδες και τους δικαστές, τη νομοθεσία για το διαζύγιο κι όλα τα σχετικά, αλλά διατηρήσατε το πρόβλημα που κρύβεται πίσω τους. Το τοποθετήσατε μέσα σας, στη συνείδησή σας. Και βρίσκεται πάντα εκεί. Είστε το ίδιο σκλάβοι όσο ήσασταν και πριν. Δεν είστε αληθινά ελεύθεροι".

  "Πώς το ξέρετε;"

  "Διάβασα ένα άρθρο για τον Οντονισμό σε ένα περιοδικό", απάντησε. "Και περάσαμε μαζί όλη τη μέρα. Δε σας γνωρίζω, αλλά έμαθα πολλά για σας. Ξέρω ότι κρύβετε μια... μια βασίλισσα Τεαέα μέσα σας, στο κέντρο ακριβώς του μαλλιαρού κεφαλιού σας. Και σας διατάζει όπως η αρχαία βασίλισσα διέταζε τους δουλοπάροικούς της. Λέει 'Κάνε αυτό!' και το κάνετε, ή 'Μην το κάνεις!' και δεν το κάνετε".

  "Εδώ είναι η θέση της", είπε ο Σεβέκ χαμογελώντας. "Στο κεφάλι μου".

  "Όχι! Καλύτερα να τη βάζατε σε ένα ανάκτορο. Θα μπορούσατε τότε να επαναστατήσετε ευκολότερα εναντίον της. Θα έπρεπε! Οι προ-προ-παππούδες σας το έκαναν˙ ή, τουλάχιστον, έφυγαν στη Σελήνη. Αλλά πήραν μαζί τους τη βασίλισσα Τεαέα, και την έχετε πάντα!"

  "Ίσως. Όμως έμαθα κάτι στην Ανάρες: ότι όταν με διατάζει να πληγώσω κάποιον άλλον, τότε πληγώνομαι εγώ".

  "Η ίδια παλιά υποκρισία. Η ζωή είναι μάχη κι ο πιο δυνατός κερδίζει. Ό,τι κάνει ο πολιτισμός είναι να κρύβει το αίμα και να σκεπάζει το μίσος με ωραία λόγια!"

(...)

Ursula K. Le Guin

μετάφραση: Χρήστος Γεωργίου

επιμέλεια: Μάκης Πανώριος

εκδόσεις Parsec

ελληνικός τίτλος: ο Αναρχικός των Δύο Κόσμων

Ερώτηση: Εξουσία, πανταχού παρούσα. Και η αξία που προσδίδεται μέσα από την σπανιότητα του "αντικειμένου" και την πιθανότητα απώλειάς του.

Ημερολογιακές καταγραφές (6)

Θυμάμαι ένα ποίημα του Μπουκόφσκι -το οποίο τώρα δεν μπορώ να μεταφέρω επακριβώς γιατί το διάβασα από βιβλίο που δε μου άνηκε- ξεκινούσε κάπως έτσι:

«Η γυναίκα μου ισχυρίζεται ότι μπορώ να γράψω και όταν είμαι νηφάλιος»

Και μετά από μερικές γραμμές όπου επαναλάμβανε το ίδιο πράγμα κατέληγε στο συμπέρασμα:

«Τώρα χρειάζεται ο αναγνώστης αλκοόλ»

Το ποίημα ήταν από τα τελευταία χρόνια της ζωής του Τσάρλι που είχε γίνει -ας το πούμε- κύριος καθώς πρέπει κι είχε κόψει τις δεξαμενές οινοπνεύματος παραχωρώντας τη θέση τους στα μπουκάλια των κοινών θνητών.

Κατά τον ίδιο τρόπο λοιπόν, στους ελάχιστους σταθερούς αναγνώστες -οι οποίοι πρέπει να έχουν απογοητευτεί οικτρά από την επίθεση μαλακίας που δέχονται εδώ και καιρό (δεν έχω ανεβάσει έστω κάποιο γαμημένο απόσπασμα από κάποιο γαμημένο βιβλίο)- μεταφέρω τη νωθρότητα που νιώθω, όλο απογοήτευση. Σε μια προσπάθεια επαναφοράς ακούω «μαλακίες» σαν αυτή που έχω βάλει πιο κάτω.

Δεν έχω όρεξη ούτε να τα χώσω στον Αρναούτογλου, που σήμερα ανακάλυψα ότι έχει εκπομπή στην τηλεόραση στις 10 το βράδυ, όταν οι γριές δηλαδή έχουν πάει για ύπνο, άρα τον βλέπουν και νέοι άνθρωποι, μα πώς στο διάολο το κάνουν αυτό;! (Φυσικά βεβιασμένο συμπέρασμα) …Ούτε στα γαμημένα κανάλια που αν βάλουν μια καλή ταινία θα την βάλουν μετά τις 10, 11 και θα σε πάρει ως το πρωί, ώστε να σε παίρνει κι όλη την άλλη μέρα από πίσω (sic). ...Ούτε φυσικά στην καριόλα του ΟΤΕ με το και καλά τρομοκρατικό υφάκι και τη συνεχή πληκτρολόγηση στους υπολογιστές κάθε που εγώ μιλούσα, των οποίων την οθόνη δεν μπορούσα να δω:

«Εδώ έχετε δηλώσει ότι μπορείτε να εργαστείτε σε κυλιόμενες βάρδιες. Ξέρετε τι σημαίνει αυτό;»

«Τι σημαίνει;»

«Ότι μπορείτε να εργαστείτε ό,τι ώρα και να σας πούμε.»

«Μα σας λέω ότι μπορώ, απλά δύο μέρες τη βδομάδα έχω κάποιες ώρες που είναι απαγορευτικές κι επιπλέον έχω δηλώσει ότι μπορώ να δουλέψω και το βράδυ, δε με απασχολεί η πίεση και η κούραση.»

«Καταλαβαίνετε ότι δεν μπορεί η εταιρεία να προσαρμόσει το ωράριό της στις ανάγκες σας αλλά θα πρέπει εσείς να προσαρμοστείτε στο ωράριο της εταιρείας.» πετάχτηκε η καριολίτσα από την τριμελή “επιτροπή”.

«Δηλαδή θέλετε να μου πείτε ότι είναι τόσο μεγάλο πρόβλημα το γεγονός ότι από τις 7 μέρες της εβδομάδας τις 2 δεν μπορώ να δουλεύω όλες τις ώρες και ειδικά όταν τη 1 έχω μόνο δύο ώρες απαγορευτικές;»

«Εγώ δεν έχω να ρωτήσω τίποτα άλλο. Θέλει κανείς άλλος να ρωτήσει κάτι;»

«Όχι. Γεια σας και καλή επιτυχία.» είπε κι ο αντρουά της παρέας.

Αναρωτιέμαι γιατί ο μαλάκας μού λέει επιτυχία όταν είναι fail και ψόφα!  Έχω να δηλώσω ακόμα ότι όταν λέμε την Τρίτη π.χ. εννοούμε την Τρίτη και όχι την Τετάρτη ή την Πέμπτη. Κι όταν δεν μπορούμε τελικά την Τρίτη, τότε ενημερώνουμε για να αποφευχθεί το γεγονός να πάει γαμιώντας κάποιον άλλο. Και μετά μας φταίει ο Πάγκαλος...! Τουλάχιστον αυτός, όταν είναι να βγει στην τηλεόραση, πάει στην ώρα του στην εκπομπή, ακόμα κι αν φύγει κλάνοντας από εκεί (στην κυριολεξία). Τελικά κάτι έχωσα, αλλά έχω σιχαθεί να χώνω αυτήν τη βδομάδα.

Αυτή τη φορά λοιπόν οι ημερολογιακές καταγραφές μου έχουν καθόλα προσωπικό τόνο και σιχαίνομαι: την ανευθυνότητα, την εκμετάλλευση, την ηλιθιότητα, την άποψη χωρίς ουδεμία γνώση, την υποκρισία, τη στενομυαλιά, το υφάκι και τη χρήση λέξεων που δεν ξέρουμε τι σημαίνουν και φαντάζομαι κι άλλα πολλά που τώρα βαριέμαι να σκεφτώ.

Ουφ! έχω να πω. Αν δεν κάνω κάτι να ταράξω τα νερά θα φύγουν πάνω από τη λάσπη ακόμα κι οι μύγες που την περιτριγυρίζουν, αφού θα έχουν χέσει ό,τι έχουν να χέσουν. Θα κρατήσω λοιπόν την ανάσα μου μέχρι να σκάσω!

                                                 Ι.Α.

Ερώτηση: Εσείς τι σιχαίνεστε;

                                                                                               ...until it wakes up...

ΤσιγκοΠέμπτη

Αυτός που πιστεύει κι επιμένει πώς σ' αγαπάει ενώ δεν ισχύει είναι πιο επικίνδυνος από αυτόν που γνωρίζει ότι σου λέει ψέματα.  Ι.Α.

Ερώτηση: Τόσο απλά;                                 

Ημερολογιακές καταγραφές (5)

• "Στηρίζουμε τις διμοιρίες της Υ.Α.Τ. και Υ.ΜΕ.Τ." λέει ο τίτλος της νέας σελίδας στο facebook αριθμώντας για την ώρα 287 likes, 285 ματ και 2 φασιστοεθνικιστές το πιο πιθανόν. Μεταξύ των διαφημιστικών φωτογραφιών που έχουν βάλει μέσα, προκειμένου να προμοτάρουν την ηθική και αναγκαία δράση τους, βρίσκονται μερικές όπου ξυλοκοπούν κόσμο και πετούν πέτρες, δηλαδή κάνοντας αυτό που κάνουν και αυτοί από τους οποίους επιθυμούν να διαφοροποιηθούν. Η κότα έκανε το αυγό τώρα ή το αυγό την κότα;
• Άνθρωπος σε λεωφορείο περιέγραφε επεισόδιο ξυλοδαρμού και ακροβολισμού αλλοδαπών από λεωφορείο άλλης γραμμής αποκαλώντας τα άτομα "παλικάρια" και "πολύ το χάρηκα". "Καθαρίζουν τις περιοχές" όπως αρέσκονται να λένε. Την αντιμετώπιση που θα αντικρίσουν αυτοί ως μετανάστες στο εξωτερικό όπου και θα καταφεύγουν ως αποδημητικά σμήνη σε λίγους μήνες θα την σκεφτούν αργότερα.
• Γνωστός μου μιλά για ορισμένους στην Αγγλία. "Με αντιμετωπίζουν όπως αντιμετωπίζουμε εμείς τους Αλβανούς" μου είπε. Το δεύτερο σκέλος της πρότασης λέει πολλά και για μας.
• Παπαδήμος: "Μια άτακτη χρεοκοπία θα ήταν καταστροφική". Τώρα λοιπόν που έχουμε τακτοποιημένη χρεοκοπία είμαστε όλοι μια χαρά. Το μόνο πράγμα για το οποίο μειδιάζω χαιρέκακα είναι για όλους τους τσιγκούνηδες που πεθαίνουν ή σκοπεύουν να πεθάνουν με τα λεφτά μέσα στο σώβρακό τους. Σε λίγο η θέση στην οποία τα βάζουν θα αποδειχτεί πολύ στοχευμένη αφού τα χαρτονομίσματα θα χρησιμεύουν μόνο ως κωλόχαρτα.
• "Η αριστερά δεν έχει καμία πρόταση" λένε διάφοροι γνωστοί μου. Η δεξιά -φυσικά!- έχει πλήθος προτάσεων μεταξύ των οποίων είναι το μνημόνιο 1, το μνημόνιο 2 και η τρομοκρατία.
• "Να καεί, να καεί το μπουρδέλο η βουλή!" έλεγαν χτες στην πλατεία Μοναστηρακίου. Έχω τρεις ενστάσεις ως προς αυτό παιδιά. Πρώτον, αυτό που κοιτάτε να καταστρέφεται τούτη τη στιγμή είναι τράπεζα. Δεύτερον, η βουλή είναι στην αντίθετη κατεύθυνση. Τρίτον, δεν βλέπω κανέναν να κρατά πυρσούς, ούτε να την πλησιάζει 
• Κοπελιά χωρίς μάσκα ή μαντήλι, ούτε καν με malox στη μάπα τσιρίζει: "Πάμε στο σύνταγμα, τι φοβάστε;  Αν φοβάστε να πάτε σπίτια σας!" Θα ήθελα να την δω αυτή να πηγαίνει προς το θάλαμο αερίων που βρισκόταν στο Σύνταγμα ή έστω να μην τρέχει προς την πλατεία Μοναστηρακίου όταν όρμησαν οι μπάτσοι.
• Στις ειδήσεις, δημοσιογράφος ισχυρίζεται ότι ιδιοκτήτης έσωσε από τα νύχια του Χάρου την επιχείρησή του από το να καεί συθέμελη, αφού μπήκε μέσα και έπιασε τις βόμβες μολότοφ που είχαν ρίξει και τις πέταξε έξω...! Μπορεί να μου εξηγήσει και μένα με ποιον μαγικό τρόπο το έκανε αυτό;
• Πυροσβεστικό όχημα επιχειρεί να περάσει μέσα από το πλήθος, μέρος του οποίου επιτίθεται. Προκειμένου να πείσει τον κόσμο να ανοίξει δρόμο φωνάζει από το μεγάφωνο: "Δεν ήρθαμε για καφενείο".
• Γνωστός μου χαρακτηρίζει το starbucks ως αξιόλογο πολιτισμικό στοιχείο μιας και απαγόρεψε το κάπνισμα σε εσωτερικό χώρο από την αρχή και συγκέντρωσε φοιτητές που διάβαζαν και συζητούσαν. Το ότι βάζει 5 ευρώ το μιλκσέικ που αποκαλεί καφέ, χρέωνε (δεν ξέρω αν χρεώνει ακόμα) το ίντερνετ τα κερατιάτικά του και έχει την ίδια μορφή με όλα τα starbucks ανά τον κόσμο δίνουν όντως στο συγκεκριμένο έθνος ένα ακόμη συστατικό της πολιτισμικής του ταυτότητας, αυτό της μαλακίας.
• Ο ιδιοκτήτης του ΑΣΤΥ ισχυρίζεται ότι προκειμένου να μην κάψουν το κινηματογράφο τού ζήτησαν λεφτά. Δεν ξέρω αν αυτό είναι αλήθεια ή αν πληρώθηκε για να το πει ή αν το είπε για να ξελασπώσει ίσως τον εαυτό του για δικούς τους λόγους. Αν είναι αλήθεια, τότε είναι ντροπή για τον σοβαρό αναρχικό κόσμο που αφήνει να συμβαίνει αυτό. Επιπλέον, ηλίθιος ήταν να δώσει λεφτά για να σώσει το σινεμά; Από την ασφάλεια θα βγάλει την αποζημίωση από την πελατεία που δε θα έχει λόγω φτώχειας.
• Ο ρομπόμπατσος που κουνούσε το γκλοπ σαν σπαθί σαμουράι, κοιτούσε γύρω του με δολοφονικό βλέμμα και έκανε πως πετάει πράγματα με το χέρι του απέναντι σε ειρηνικούς διαδηλωτές, εύχομαι να είναι ο ίδιος που είδα σε βίντεο να τρώει καρέκλα στο κεφάλι, από "ειρηνικούς" διαδηλωτές.
• Οι "ειρηνικοί" διαδηλωτές, για τους οποίους μιλούν πολλά κόμματα, επικροτούσαν πάρα πολλές από τις καταστροφές που είδα να γίνονται. Αυτό από μόνο του, έστω και αν δεν συμμετείχαν ενεργά, δεν τους κάνει και τόσο ειρηνικούς. Τα ντουβάρια μοναχά να 'ναι καλά.
• Απάντηση Παπουτσή στην Μπακογιάννη: "Καλύτερα ένα σπασμένο μάρμαρο παρά ένα σπασμένο κεφάλι." Όχι κύριε Παπουτσή μου, καλύτερα σπασμένο κεφάλι αλλά ποιο θα είναι το πρώτο έχω ακόμα απορία.
• Λιάνα: "Ξέρουμε ποιοι είναι αυτοί, όλοι ξέρουμε!" Μπορείτε να μου πείτε και μένα ποιοι είναι αυτοί που αδυνατώ να καταλάβω; Επίσης: "Εμπόδιζαν οι απλοί διαδηλωτές την πυροσβεστική να προσεγγίσει τα σημεία; Πείτε μου!" Ναι, κυρία Λιάνα μου, έτσι έγινε, αλλά πού να ξέρετε εσείς, αφού φύγατε νωρίς νωρίς για να γλυτώσετε και δεν περιφρουρήσατε την πορεία όπως οφείλατε αν και ξέρετε "ποιοι είναι αυτοί."

Ερώτηση: Αναρωτιέμαι το μέλλον αυτού του blog και κυρίως το δικό μου εάν καταφέρει η χ.α. να μπει στη βουλή.
Υ.Γ. Αυτή τη στιγμή, ο αριθμός των likes ανήλθε στα 305 + "Παραιτήθηκε ο πολίτης από την προστασία Παπουτσή" Σίλα Σεραφείμ.
                                                                                                      Ι.Α.

Η φωτογραφία είναι από τη σελίδα τους και μάλλον δεν είναι χτεσινή.

.-

Κασέτα
έπαιξε,
στο στήθος σου,
τραγούδι της
που βγήκε
από τα ηχεία παραποιημένο
-μα πολύ στοχευμένο-
αποτελούμενο από κουλτούρες·

και μόνο εσύ ήξερες
ποια ήταν η δικιά σου,
μόνο αυτές ξέρουν
αν υπάρχουν στ' αλήθεια.
                             Σε νεκρό συγγενή -μιας και πλησιάζει.   
                                                      Ι.Α.
Ερώτηση: .-

Ελεύθερος(;)

100 χρόνια

κι ούτε

μια ρυτίδα.

Σε 1 ώρα

το ένα πόδι

στον τάφο 

των άλλων

και το άλλο

στον δικό μου.
                Ι.Α.
Ερώτηση: Η εκδίκηση είναι ένα ποτήρι που πίνεται κρύο -και από τους δύο.

Θύματα Κολάσεως

Αγαπητοί Γονείς,
όλου του κόσμου,
όσοι
λατρεύετε,
όσοι
είστε υπολήψιμοι,
όσοι
το παίζετε
και
όσοι
κρύβεστε πίσω από το δάχτυλό σας,
εύχομαι·

Να Σας Πάρει Ο Διάολος!
Ευχαριστώ.-
                           Στους γονείς μου     Ι.Α.
Ερώτηση: Περί λατρείας και υποκρισίας.
                      

Θάνατος Μνήμης

  Σα ζώο, ντοπαρισμένη από ηρεμιστικά καθόσουν όρθια και γυμνή με την πάνα ακράτειας  να εξέχει από τον πισινό σου και σε έντυνε η μάνα μου με τα ρούχα της κηδείας. Μαύρα ρούχα στα οποία ξεχώριζε καλά η πιτυρίδα, σα χαλάζι λεπτό που επεφτε από τα μαλλιά σου. Και έιχες, γιαγιά μου, επιθυμίες ένα σωρό που δεν μπορούσες να εκφράσεις και αν θυμόμασταν εμείς σε ρωτούσαμε «Γιαγιά σ’ ενοχλεί η ζώνη; Γιαγιά κρυώνεις;» και, αν θυμόσουν τι σε είχαμε ρωτήσει και τι ένιωθες, μας απαντούσες.

  Στεκόσουν εκεί όρθια και γυμνή από αξιοπρέπεια με την πάνα ακράτειας να συγκρατεί τα σκατά της φύσης που επέβαλε στο μυαλό σου να αποβάλει τα πάντα ανεμπόδιστα, όπως τώρα σου φεύγουν τα κάτουρα.

  Στεκόσουν εκεί όρθια και γυμνή με το μάτι να στριφογυρνάει πονηρά, να φέρνει σβούρες και να σταματά στην κόρη που έκλεγε για το χαμό, κόκκινη και πρησμένη καθώς ήταν και ρωτούσες με τη ζωηράδα και την επιμονή της γριάς ξεκούτας –ή του μικρού παιδιού- «Η Ελένη είναι αυτή, γιατί κλαίει;» και σου απαντούσαμε με την ξεροκεφαλιά του σοφού ενήλικα «Δεν είναι η Ελένη, γιαγιά, δεν κλαίει».

  Στεκόσουν εκεί όρθια και γυμνή με τα κοκκαλιάρικα πόδια σου να τρέμουν στον άνεμο του χρόνου, τα βυζιά σου να κρέμονται ίδια βαρίδια βυθισμένα στο στηθόδεσμο της κούρασης και οι πατσές σου, όπως τις ήθελαν τα γηρατειά, τις πείραζα και τις γαργαλούσα για να ξεχαστείς. Γελούσες με τα χείλη σου να τραβιούνται πίσω, ως την ειρωνία της ζωής, όπου θ' αντίκριζες  τον παππού άχρωμο και παγωμένο και θα άρχιζες τις θρηνωδίες μακρόσυρτες και στριγκιές,για όση ώρα θα τον έβλεπες, για όση ώρα δηλαδή θα το θυμόσουν.

  Στεκόσουν εκεί όρθια και γυμνή και αναρωτιόσουν ποιος σε ντύνει και γιατί, και γιατί είμαστε όλοι στα μαύρα φορεμένοι, και πού πήγε ο πατέρας μας; Απαντούσες αμέσως «πέθανε ο πατέρας μας» και συγκρατούσες το λυγμό που ανέβαινε στο λαιμό σου γιατί δεν ήξερες τι άλλο να τον κάνεις, και από εκεί στο κεφάλι σου, που υπέφερε από την αμνησία του αλτσχάιμερ, και εκεί χανόταν.

  Και σήμερα, γιαγιά μου, πού είναι ο παππούς ρωτάς πάλι και μπερδεύεσαι γιατί τέτοιες ώρες αυτός σου έδινε το κουτάλι παραγεμισμένο με χαπάκια. Παρατήρησα ότι όταν δεν το κατάπινες θυμόσουν πιο πολλά, για αυτό κι εμείς στο δίναμε, για να ξεχάσουμε.

                                                           ***

Και τόση αγάπη που μας είχες,

παππού,

σε μια στιγμή πήγε χαμένη...

Αφορμή για αυτό το κείμενο, στις 26/2/2009, αποτέλεσε ο ξαφνικός θάνατος του παππού μου σε συνδυασμό με τη χρόνια άνοια της γιαγιάς μου. Από τα δύο, το δεύτερο είναι το θλιβερό. Το αφιερώνω και στους δύο.

                                                                                                                               Ι.Α.

Ερώτηση: Μπορεί ένα γεγονός να είναι πιο θλιβερό από το θάνατο;

Είτε και Έστω

Κάθε κουράδα 

που τρως

γίνεται δάκρυ,

είτε μέσα

είτε έξω,

χύνεται από την καρδιά

μέσα στην καρδιά.

Σε αυτό το ταξίδι του,

όταν το ρουφάς,

είτε για τη συλλογή σου

είτε για σένα

είτε για τα σκουπίδια

είτε για να το μαγέψεις σε περιπέτεια,

σ' ευχαριστώ

που το μαζεύεις

ή έστω το προσπαθείς.

    ***

Έστω -ακόμα-

να κοιτούσες 

στον καθρέφτη σου

και μένα.

Ή έστω -μόνο-

να κοιτούσες
τον καθρέφτη σου
μέσα από μένα.

                                        Ι.Α.

Στο Λ. ή αλλιώς Α. ή αλλιώς Κ. ή αλλιώς Χ. ή αλλιώς Χ.Κ. ή αλλιώς Χ.Κ.Κ. ή αλλιώς Κ.Κ. ή αλλιώς ...συνεχίζεται

"Σήμερα ξεκινάει μια καινούργια περιπέτεια."

Ερώτηση: Παρακαλάτε κάποιον να "την δει αλλιώς";

Ημερολογιακές καταγραφές (4)

  Αν διαβάζεις αυτά που προσπαθώ να μορφώσω εδώ μέσα και δεν είσαι γνωστός μου -με οποιονδήποτε τρόπο- τότε είσαι από τους ελάχιστους. Αν έπεσες εδώ πέρα τυχαία, στο τέλος αυτής της παραγράφου –το πολύ- θα αλλάξεις «σελίδα». Αν φτάσεις μέχρι το τέλος αυτό το κείμενο, ίσως αναζητήσεις τα προηγούμενα οπότε και πάλι θ’ αλλάξεις «σελίδα» στο τέλος μιας άλλης πρώτης παραγράφου –γι’ αυτό, είμαι απολύτως σίγουρη. Αν δεν έπεσες τυχαία και με διαβάζεις συστηματικά, τότε σ’ ευχαριστώ και πιστεύω είσαι ο ένας από τους τρεις τέσσερις –μάλλον- που το κάνουν αυτό και δεν είναι γνωστοί μου –με οποιονδήποτε τρόπο.

  Εφόσον διαβάζεις αυτό που προσπαθώ να μορφώσω εδώ μέσα λοιπόν και δεν είσαι γνωστός μου –με οποιονδήποτε τρόπο- και δεδομένου ότι υπάρχουν πολύ πιο ενδιαφέροντα και φυσικά αξιόλογα blogs απ’ το δικό μου, σημαίνει ότι ασχολείσαι με το internet –πράγμα φυσικά όχι πρωτότυπο- και μάλιστα πολύ, ίσως πάρα πολύ. Πιθανότατα, έχεις  facebook, twitter, κάνεις follow κάποια blogs, ιστοσελίδες ειδησεογραφικές, κουτσομπολίστικες, έχεις λογαριασμό στο youtube και torrent για  να κατεβάζεις ταινίες, κάνεις search στο google, comment και like σε video, φωτογραφίες, γνωμικά που ανεβάζει ο καθένας, ανεβάζεις τις δικές σου φωτογραφίες, τα γνωμικά που σ’ αρέσουν ή αυτά που μόνος σου εφευρίσκεις, κάνεις τα ψώνια σου στο amazon, πουλάς τις παλιατζούρες σου και διαβάζεις και άρθρα στη wikipedia. Αν είσαι δε και πολύ προχωρημένος και ενημερωμένος έχεις ακόμα και το παιχνίδι second life, γιατί όχι αφού είναι τσάμπα.  Αν είσαι σε επίπεδο τελειωμένου –που λένε- λιώνεις –που λένε- μπροστά στον υπολογιστή σου ή ακόμα χειρότερα μπροστά στο «έξυπνο» τηλέφωνό σου και αυτοπροσδιορίζεσαι με βάση όλα όσα προείπα. (Και εδώ, είναι η στιγμή που –μάλλον- αλλάζεις «σελίδα».)

  Καταλήγω στο συμπέρασμα ότι όλα αυτά είναι η έκφραση της υπερηφάνιας ως ένδειξη περιφρούρησης της πληγωμένης σου αξιοπρέπειας και φυσικά ο φόβος για να το κάνεις αυτό ανοιχτά. Κοινώς, κρύβεσαι πίσω από το δάχτυλο του internet.

  Στα goody’s στα Πατήσια, έχει ένα παιχνίδι, τύπου εικονικής πραγματικότητας, δε θυμάμαι πώς λέγονται αυτά. Αν παρασυρθείς, θα κάτσεις εκεί όλη μέρα να παίζεις bowling σφαλιαρίζοντας τον αέρα και εκστασιαζόμενος με τις κορίνες που θα βλέπεις ότι πέφτουν, στην οθόνη. Αν δε αγοράσεις το παιχνίδι και το έχεις σπίτι σου δεν θα χρειάζεται καν να βγεις έξω να παίξεις bowling, να πας έξω να παίξεις πινγκ-πονγκ, να πας έξω να κάνεις yoga και δεν ξέρω και ‘γω τι άλλο. Εν ολίγοις, γιατί να βγεις έξω, όταν μπορεί το έξω να έρθει μέσα, στην οθόνη σου; Λένε «ένας ολόκληρος κόσμος ανοίγεται μπροστά σου!» Αν συμπλήρωναν σε αυτή τη φράση «στο χώρο σου» και «είναι δικός σου» θα ήταν ακριβέστεροι και πιο ειλικρινείς.

  Ανάλογα με τον εαυτό που προβάλλεις στο διαδικτυόκοσμο και φυσικά αυτά που επιλέγεις να δεις  -αν και αυτό δεν το εξετάζω γιατί είναι κάτι που δεν εξωτερικεύεται, ακόμα κι όταν δημοσιεύεις τι παρακολουθείς, είναι τρόπος προβολής- εκφράζονται τα σημεία εκείνα του καθένα που εκλείπουν προσοχής και ουσιαστικοποίησης από τους άλλους. Τα σημεία εκείνα του καθένα που νομίζει ότι θα του δώσουν την αξία που του λείπει ή θα ενισχύσουν την αξία που ήδη έχει αλλά θέλει κι άλλη. Η ανωνυμία, τις περισσότερες φορές, –γιατί πολύ πιθανόν να έχεις και δύο προφιλ στο facebook ή να παίζεις όντως στο second life, που εξάλλου το όνομά του είναι απόλυτα αντιπροσωπευτικό-σου δίνει την ευκαιρία να πειραματιστείς και να εφαρμόσεις ύστερα στον πραγματικό κόσμο, που ολοένα και συρικνώνεται, τα αποτελέσματα της έρευνάς σου.

  Λοιπόν, όταν ανεβάζεις φωτογραφίες από την αποφοίτησή σου ή τα φανταστικά αποτελέσματα της επιτυχημένης σου καριέρας ή σχολιάζεις στο blog της χρυσής αυγής ή βρίζεις το Βενιζέλο στο δικό σου blog ή μιλάς για τις φοβέρες σου επιδόσεις στο γαμήσι ή έχεις 28459 likes στα φοβερά «σοφολογικά» αποφθέγματα που ανασύρεις από τα 438567 βιβλία που διαβάζεις ή γλωσσοφιλιέσαι με τον/την γκόμενά σου μπροστά στην κάμερα ή ακόμα λες πόσο μεγάλη κατάθλιψη έχεις και τι τρόπους σκέφτεσαι για να αυτοκτονήσεις δεν είσαι τόοοοοοοσο γαμάτος όσο νομίζεις ή –ακόμα- τόοοοοοοοσο μαλάκας όσο πάλι νομίζεις.

.-

                                                                Ι.Α.

Σημείωση: Το β' ενικό πρόσωπο που χρησιμοποιώ είναι αυτό που λέμε "γενικό" και απευθύνεται σε όλους ανεξαιρέτως, συμπεριλαμβανομένου του εαυτού μου. Επίσης, φυσικά δεν είμαι παραδοσιόπληκτο φρικιό και αναγνωρίζω τα πλεονεκτήματα του internet και της εξέλιξης της τεχνολογίας και το πόσο έχει διευκολύνει τη ζωή μας, έχει προσφέρει αφάνταστες δυνατότητες, έχει αλλάξει την οπτική μας γωνία και φυσικά -τουλάχιστον για την ώρα- έχει προσφέρει σε πολύ μεγάλο βαθμό ένα είδος πλουραλισμού που αλλιώς πολύ δύσκολα θα γνωρίζαμε.

Ερώτηση: Εκφράστε την άποψή σας.